İşte Baydar'ın yazısındaki o bölümler:

AKP 2002 yılında iktidara geldiğinde, Kürtlerle birlikte, devletin dehlizlerine, kozmik odalarına, yani derinlere girmesine izin verilmemiş iki üvey evlattan biriydi. Kendini tehlikede hissediyordu, devleti bütünüyle ele geçirmenin yaşamsal zorunluluk olduğunu biliyordu. O sıralarda ortak bile değil, et-tırnak olduğu Cemaat’in, özellikle yargı ve polisteki gücünden yararlanarak askerî darbe tehdidini ve oligarşik vesayeti geriletmek birincil amacıydı.

2002-2007 arasında, hepimizin gözleri önünde gerçekleşen irili ufaklı Gladyo müdahaleleri (Mersin Bayrak provokasyonundan başlayıp Rahip Santorino, Hrant Dink, Zirve yayınevi cinayetleri, kanlı Danıştay baskını, Cumhuriyet gazetesine bomba provokasyonu, bir dizi TV, kitap, medya manipülasyonu, vb...) AKP’yi şu veya bu şekilde iktidardan düşürmeye odaklanmış destabilizasyon  (dengesizleştirme-istikrarsızlaştırma) operasyonlarıydı. Müdahale heveslisi vesayetçiler, darbe planları/ hayalleri içindeki merkezler; temelleri sarsılan, korku ve belirsizliğin kol gezdiği bir ülkede amaçlarına ulaşabilmek için derin çetelerden yararlanıyorlardı. Bu tablo, bizler için oldukça tanıdıktı.

2007’de Ergenekon, 2010’da Balyoz davaları açıldı. Bu süreçte AKP devletle daha iyi tanıştı. Tam iktidar olabilmek için çekirdek devlet yapısını ve onun reflekslerini küçümsememek gerektiğini anladı. Üstelik, AKP mutlak iktidar isterken Cemaat de iktidardan aslan payı peşindeydi. Darbeci-vesayetçi odaklar davalar sürecinde güçlerini yitirmiş, bir ölçüde tasfiye edilmişlerdi ama devlete bütünüyle egemen olmanın yolu derin devlet/ gladyo/Ergenekon ile iş bağlamaktan geçiyordu.

İktidara “dışardan”; ceberrut devleti değiştirme, demokratikleştirme, vatandaşın hizmetkârı çağdaş hukuk devletine dönüştürme niyeti ve vaadiyle gelen AKP,  adım adım, özellikle de 2011’den sonra “Ankaralılaştı”, devletleşti, eleştirdiği yapının genetik kodlarını ve reflekslerini misliyle devraldı, Ergenekonla kucaklaştı.

Haber Merkezi