Gökyüzü artık daha mavi, güneş daha parlak. Hava hafiften ısınmaya başladı. Yeryüzündeki bu değişimle birlikte ruhumuzun ferahlaması ne güzel bir nimet. Mutlu olmak artık daha kolay gibi.

Halbuki baharı unutmuştum neredeyse. 

Ansınız çıkageldiğinde fark ettim, gri havaların bakışımı az çok grileştirdiğini. Ağaçlar ne ara böyle süslendi? Pembe ve beyaz o latif gelinlikleri hangi güzel bakışlar için giydiler? 

Mevcudattaki bu coşkulu uyanış kimin emriyle bu kadar âni ve müjdeli oluyor?

1445 Hicrî yılı âlem-i İslâm için bir manevi kış gibi geçti, geçiyor. Gazze’de yaşanan ciğersûz hadiseler, mübarek Ramazan’da ehl-i imanın zihinlerini müşevveş eden siyaset meseleleri ve en dar daireden toplumun bütününe yayılmış uhuvvetsizlik belası. Küsmekler, dargınlıklar, birilerini çekiştirmekler ve artık daha fazlasını yazmak istemediğim ahlak-ı seyyie nevleri. Aynı havanın kararması gibi iç karartan necis şeyler…

Ahvâl-i âlem zahiren epey karanlık ve gri olmasına rağmen, acaba biz farkında olmadan bir baharın hazırlıkları da yapılmıyor mudur? 

Bir gün ansızın geldiğinde “Aa, bahar gelmiş! Ne ara?” dedirtecek güzel haberler yola çıkmamış mıdır? 

Dehrin hadisatının verdiği yeisle, şiddetle muztarip olan ve zulmet içinde bir nur arayan Eski Said, bundan yaklaşık 105 yıl önce sâdık bir rüyada “Ey felâket, helâket asrının adamı, senin de reyin var. Fikrini beyan et!” hitabına mazhar olur Sünuhat’ta “Rüyada Bir Hitabe” başlığı altında yer alan bu muhteşem konuşma günümüze de en güzel bir surette ışık tutuyor. Rüyanın tamamını okumanızı tavsiye ederim.

Uhuvvet-i İslâmiyenin intibahıyla meydana gelecek mucizeler pek yakındır inşaallah. 

Bir de bakmışız zulmet perdeleri yırtılmış, alem felaha kavuşmuş, bir güzel bahar mevsimini farkında olmadan yaşamaya başlamışız…

(Genç Yorum, Nisan 2024 sayısından alınmıştır.)