Kültür-Sanat

Burası cami mi, çocuk yuvası mı?

RAMAZANIN en güzel taraflarından biri camilerde çocuğundan yaşlısına kadar beraberce kılınan teravih namazlarıdır.

Teravih namazlarını özellikle bu yönüyle çok severim. Çocuklar bir yandan muziplikler yaparak cemaatin huzurunu zorlarken kapıya kadar dolu cemaatle 20 rekât boyunca bir safta olmanın mutluluğunu tadar insan. Camilerde teravihlerin ayrılmaz parçası çocuklardır. Çocuksuz bir teravih namazı sanki eksikmiş gibi gelir bana. Cami cemaatinin çok büyük bir kısmı da bundan büyük memnuniyet duyarken tek tük de olsa çocukların bu muzipliklerine dayanamayıp kızan da yok değil.

Ramazanın başlarında bir camide teravih namazını kılarken çocukların sesleri cemaatten birilerini rahatsız etmiş olacak ki ilk arada çocuklara çıkışarak ‘’Bu ne ya çocuk yuvası mı burası? ‘’ diye kızıverdi. Ah be muhterem, sen çocuk değil miydin bir zamanlar? Sen de arkadaşlarınla birlikte camilerde teravih namazı kılmak için heyecanlanmaz mıydın? Camide sağa sola koşturup küçük yaramazlıklar yapmaz mıydın? Yapmaz mıydık? Sanki hepimiz çocukluğumuzda namazları tam bir huşu içerisinde mi kılardık? Adı üstünde çocuk bu. Televizyonu, eğlenceyi bırakıp camilere geldiği için bu çocukları azarlamak mı yoksa onları tebrik edip hediyeler mi vermek gerek acaba? Ha, en son geçen akşam yine aynı camideydim teravih kılmak için. O amcamızı mutlu edecek bir gelişme vardı. Camide çocuk sayısı oldukça azalmıştı ve cami bir çocuk yuvası olmaktan kurtulmuştu. Neye mi benziyordu artık: Yaşlılar yurduna.

18.09.2009