|
Bugünlerde günlükler üzerine çok şey yazılıyor ve konuşuluyor. Türkiye gündemine zamanında bir kuvvet komutanı tarafından tutulan bir günlük damgasını vurdu.
YASEM yaz okulunda eğitimlerimizde günlük tutmanın önemi üzerinde fazla durduk.
Çocuklarımızın günlük tutmaya alışkanlığı kazandırılması çok önemli bir eğitim vesilesidir.
Her insan için günlük çok önemli. Sadece iş yoğunluğuyla çalışanlar, yöneticiler, iş adamları gibi belirli insanlar günlük tutar gibi bir yaklaşım çok yanlış. Ev hanımları dahil her ne işle meşgul olursa olsun herkesin mutlaka günlüğü olmalı.
Herkesin günlük tutma şekli farklı olabilir. Gün be gün yazmasa da yazdığı zaman sayfanın bir yerine tarih atması yeterlidir.
Yazmak yaşamaktır, hürriyettir.
Yazmak istemektir, duâdır. Yazmaktır tarih olan.
Eğer tarih tekerrür ediyorsa tarihe belge olacak olayların yazılmamasıdır. Veya yazılanların okunmaması ve paylaşılmamasıdır. İbret alınabilmesi için tarihin doğru bilinmesi şarttır.
Osmanlı’yı “Devlet-i ebed müddet” yapan sır kayıtlarıdır. 600 yıllık bir imparatorluğun temelinde sağlam yazma ve kayıt sistemi vardır. Tarih, araştırmacıların üzerinde ısrarla durdukları bir tesbittir.
Günümüzde ise 80 yıllık yakın tarihimizin sis perdeleri hâlâ aralanabilmiş değildir. Gerçeklerin bilinmesini istemeyen bir anlayışın “millete rağmen” egemen olması gerçeklerin bilinmezliği üzerine müessestir. Geçmişle bağları koparmak için arşivler kamyonlarla çöpe atılmıştır. İnkilâplar için travma tesbiti tam kitabın ortasından konuşmadır. Ancak siyasî gündem içinde güme gitmiştir. Alfabe değişiminden büyük bir travma olabilir mi? Her neyse konumuz dışına çıktık…
***
Günlük tutmak kişisel gelişim için de çok önemlidir. Düşünce ve duyguları ancak davranışlarla kontrol edebilmek mümkün olur. Boş boş oturup düşünürken hayaller gelişigüzel daldan dala uçar gezer. Bir disiplin olmaz. Kalem, düşünce ve hayallerin elinden tutar, aklın istediği yerlere götürür.
Düşünenler ve fikir üretenler şu üç unsuru ellerinden bırakmayacaklardır: Kalem, kâğıt, kitap.
Gelişme ve tekâmülün araçları ve şartı okumak ve yazmaktır. İnsanlık tarihinin gelişme sürecinde bu iki eylem olmazsa olmaz tekâmül aracıdır.
Gazetecilik seminerlerinde de bu konuya çok önem veriyoruz. Okumayan ve yazmayan yaşıyorum demesin. Yaşamıyordur. Aklıyla, iradesiyle değil, rutin refleksleri ile hayatı otomatik pilota havale etmiş demektir. Dünyaya öğrenmiş olarak gelen mâhlûkat ancak refleksleri ile otomatik yaşarlar. İnsanı diğer mâhlûkattan ayıran cüz’î ihtiyarî, seçme, tercih, meyelan, kararlarıdır.
Aklıyla düşünecek, seçeneklerden birini tercih edecek, karar verip harekete geçecektir. Eyleminin sonuçlarını da hem bu dünyada, hem ahirette alacaktır.
Eline kalem alan insan genelde beyninin start düğmesine basmış demektir. Beyin çalıştırılınca bir şeyler yapma ihtiyacı doğar. Sonra öğrenme ihtiyacı, sonra okuma ihtiyacı doğacaktır. Yazmak davranıştır. Davranış olmadan gelişim olmaz. Kalbi işletmek olan zikir de davranıştır.
Sakın sakın yanınızdan kalemi, kâğıdı ve kitabı eksik etmeyin. Yazdığınız şeylerin önemli-önemsiz, değerli-değersiz olduğuna bakmayın. Ne hissediyorsanız onu yazın. Şimdi yazılanlar yarın çok değer kazanacaktır.
Yazmak illa yazar olmak için değil yaşadığınızın farkına varmak için yazmalısınız. Zaten yazar olayım diye yazmaya başlayan yazar falan olamaz.
İşte günlük tutmanın önemini vurgulamak, Yaz Okuluna katılanların aynı programı ne kadar farklı pencerelerden gördüklerini, herkesin farklı bir gözle gördüklerini “Yaz Okulu İzlenimleri”nden görebilmeniz için yayınladık. Bir iki katılımcı da yazdıklarını bize vermeye unutmuş herhalde. Burak Kavçakar ve Melike Özçelik’in yazdıkları dosyadan çıkmadı. Yazdıklarını biliyorum. Cümle yapıları ve ifade şekillerine müdahale edilmedi. Sadece elle yazdıklarını bilgisayar ortamına aktardık.
| 
