|
Şefkat
Şefkat her yaştaki insanın ihtiyacıdır.
Hatta her canlının ihtiyacıdır.
Biz zannederiz ki sadece çocukların şefkate ihtiyacı var. Ama değildir. Yediden yetmişe her insanın ve canlının şefkate ihtiyacı vardır.
Bugün okuduğum On Yedinci Lem’a’da geçen Sekizinci Nota’da Bediüzzaman şefkate dair şunları söylüyor:
“Yalnız, insan nev’îndeki validelerin vazifeleri bir derece devam eder. Çünkü insanlarda zaaf ve acz itibariyle, daima bir nev'î çocukluk var. Her vakitte şefkate muhtaçtır.”
Başka bir yerde de anneler için “şefkat kahramanıdır” diyor.
İlk alıntıdan da anlaşılacağı üzere insanlar kaç yaşına gelirse gelsin bir tarafı çocuk kalıyor ve bu sebeple şefkate daima muhtaçtır. Şefkat daha çok annelere yakıştırılır. Ancak sadece anneler değil bütün insanların şefkat vermeleri ve almaları elzemdir.
Çocuklar bile şefkat konusunda verici olabilirler. Evindeki kediye veya kuşa veya kaplumbağaya veya herhangi bir hayvana çocuğun şefkat etmesi sağlanabilir. Hayvan olmasa bile bir çiçeğe veya oyuncak bebeğine şefkat göstermelidir ki öğrensin şefkati.
Bir yerde okumuştum galiba, eşyalarımıza bile, cansız, o veya bu şekilde kullandığımız eşyalarımıza bile şefkat ve özen gösterirsek, bunun tüm diğer ilişkilerimize de yansıyacağından ve daha müşfik ve lâtif insanlar olacağımızdan bahsediyordu.
Çiçekler bile şefkat ve sevgi ile büyütülürlerse daha bir canlı ve neşeli olmuyorlar mı?
Demek ki sadece insanların değil her canlının, hatta cansızın şefkate ihtiyacı var.
Yukarıda iktibas ettiğim, Bediüzzaman’ın sözünden de anlaşılacağı üzere insanlar yaşlansalar bile bir tarafları çocuk kalıyor. Hatta Yasin Sûresi’nde de ifade edildiği gibi yaşlandıkça daha da zayıflıyor, bir tür çocuklaşıyorlar, dolayısıyla şefkate daha bir muhtaç hale geliyorlar.
Alınması ve verilmesi en güzel duygulardan biridir şefkat.
Özellikle de şiddetin ve savaşın hâkim olduğu şu yaşlı dünyada en çok ihtiyaç duyulan duygulardan biridir şefkat.
Tarihçe-i Hayat’ta Bediüzzaman Risâle-i Nur’un dört mesleğinden birinin şefkat olduğunu belirtiyor.
|
