İbrahim (as) yaklaşık üç yaşına kadar mağarada büyümüştür. Nemrud’un rüyasını unutup çocukların ölümüne dair çıkardığı yasanın yürürlükten kaldırılmasından sonra Azer onu mağaradan çıkardı ve evine getirdi.  
İbrahim (as) çok zeki idi. Dört yaşına gelince annesine sordu:
“Anne, benim rabbim kim?”
“Senin Rabbin benim...”
“Senin Rabbin kim?”
“Babandır!..”
“Babamın Rabbi kimdir o zaman?”
“Babanın Rabbi de Nemruddur...”
“Ya Nemrudu kim yarattı peki?!..”
“Sus! Daha soru sorma!” dedi.
İbrahim Aleyhisselâm, sustu.
Annesi kocası Azer eve gelince “Bu halkın dinini değiştireceği söylenen senin çocuğun bu İbrahim olmasın? Bana bu gün öyle şeyler sordu ki şaştım kaldım!” dedi.  
Sonra bir gün aynı şeyleri babasına sordu.  Babası “Seni ben yarattım ve beni de Nemrut!” diye cevap verince İbrahim (as) “Öyle değil baba! Ben bir adamın mabedde ağlayarak ‘bana bir çocuk ver Allahım!’ dediğini işittim..! dedi. Âzer buna öfkelendi ve bir tokat atarak “Senin bu işlere aklın ermez. Büyüyünce anlarsın!” diye azarladı.
İbrahim (as) gördüğü varlıklar üzerinde düşünüyordu. Onların nasıl var oldukları konusunda fikir yürütüyordu. Bitkilerin, hayvanların ve insanların varlık sebebi olmalıydı. Kendi kendilerine olamazdı. Bitkiler olmazsa hayvanlar olmazdı, çünkü hayvanlar bitkilerle hayatlarını devam ettiriyordu. Hayvanlar olmasa insanlar işlerini yapamazdı. Çünkü insanlar onlarla işlerini yapıyorlardı. Hava, su ve güneş olmasa hiçbir varlık yaşayamazdı. Bunların tamamı beraber olmalı ve birlikte hareket etmek zodundaydı. İyi ama tüm bunları beraber ve uyumlu halde yaşatan kimdi? İnsanlar olamazdı.

PEYGAMBER KISSALARI
YENİ ASYA ARAŞTIRMA MERKEZİ