|
Zaman zaman saflığım tutar. Daha doğrusu saflığım tutsun isterim. Ve böyle zamanlarda kimi açıklama ve tutumları ahlaken açıklamakta zorlanırım.
1997 yılında katıldığım bir Güneydoğu ziyareti sırasında sorduğum bir soru üzerine dönemin Genelkurmay Genel Sekreteri Tümg. Erol Özkasnak, “Susurluk ile Türk Silahlı Kuvvetlerini aynı kaba sokan vatan hainidir, JİTEM diye bir örgüt yoktur...” demişti...
Ne gariptir ki, ertesi gün Gürvil tepesindeki askeri birlikte bir itirafçıyla karşılaşmış, bu itirafçının “bir tek Diyarbakır’da rahat etmem, çünkü orada Cem Ersever’le birlikte JİTEM’de çalışmıştım...” sözlerine tanık olmuştuk, üstelik Özkasnak’ın önünde...
Şimdi “saf adamın sorusu” şu:
JİTEM’in varlığından söz etmek vatan hainliği oluyorsa, ama JİTEM diye bir örgüt olmuşsa, bunu bile bile inkar eden, Türkiye’yi altüst eden bir gerçeğin üstünü örten yetkiliyi nasıl tanımlamak gerekir?
Vatan hainliği benim kullandığım tabirlerden değildir.
Ama gördüğüm şudur: Vatan kavramı, hainlik suçlaması bu ülkede gayrimeşru ilişkilerin paravanı haline gelmiştir. Ve bu, ülkeye akıl almaz derecede zarar vermektedir...
Değil mi ki, Kahramanmaraş, Sivas, Çorum katliamlarından 16 Mart 1978 hadisesine, Abdi İpekçi’nin katlinden Uğur Mumcu cinayetine, Çetin Emeç’in vurulmasından Hiram Abas’ın öldürülmesine, Ecevit’e yönelik suikastten Özal’a sıkılan kurşunlara, Vedat Aydın’dan Güneydoğu’daki Kürt aydınlarının yok edilmesine uzanan bir “faili meçhul hadiseler” ülkesidir Türkiye.
25 yıl öncesinden yola çıkıp, olup bitenlere bir bütün halinde ve uzak açıdan bakıldığında, “unutturan zaman faktörü” bir kenara itildiğinde ortaya çıkan tablo korkunçtur.
Bu kritik cinayetler ve hadiselerden bir tanesinin bile faili bulunamamış, bir tanesi bile aydınlatılamamış. Hemen hepsinin dosyaları küllenmeye bırakılmış, soruşturmalarda izler ya bir anda ortadan kaybolmuş ya “devlet sırrı” duvarına çarpmış ya da resmi kuruluşlar gerekli belge ve bilgileri yargıdan gizlemiştir.
Hadiseler; nedenleriyle failleriyle tahmin edilmiş, tekerrür etmeyeceğine dair garip bir inançla bu olaylara çözülmüş muamelesi yapılmıştır.
Her şeye rağmen ortada izini sürebileceğimiz çıplak bir gerçek var:
Birçok Avrupa ülkesinde 50’lili yılların ortasında kurulmuş, 80’li yıllarda tasfiye edilmiş, yasa ve denetim dışı, paramiliter Gladyo örgütleri...
Ama Türkiye gibi bazı ülkelerde gladyo, sistemin ruhuna o denli uygun düştü ki, iktidar kavgalarında, iç hesaplaşmalarda rol oynamaya, kullanılmaya devam etti. Böylece kökleştiler, sistemin parçası olma sınırını geçip, sistemin ana mekanizması haline geldiler. Bu, zaman zaman sistem dışına çıkmalarına, rant çeteleri kurmalarına yol açtı. Örneğin Ağar’ın sık ima ettiği, “vatan adına” ve “para için” ayrımı temelinde çatışmalar da bu yüzden yaşandı ve bu ayrım yüzünden sistem zaman zaman daraldı, içini sınırlı biçimde temizlemeye kalktı. Ve bu temizlik çabaları “münferit hadiseler” adıyla ünlendi.
Milli politikalar adına asayiş mantığının yüceltildiği bu düzende gayrimeşru resmi örgütlenme ve eylemler; kişileri aşan kurumlara sirayet eden, her sorumluyu suç ortağı kılan tavra, politikaya dönüştü.
70’lerde Batur-Gürler ile Türün-Sancar ekipleri arasındaki hesaplaşmada, yani ordu içi iktidar kavgalarında işkencelerle, sorgularla, kumpaslarla, sabotajlarla MİT ve Özel Harp Dairesi üzerinden aktif rol oynayan bu yapılanma değil midir?
O günlerdeki başrol oyuncularının, Susurluk skandalının önde gelen isimleri olmasının hiç bir anlamı yok mu?
Kıbrıs’ta Türk Direniş Güçlerini örgütleyen anlayış, yapı ve eylem tarzıyla, JİTEM’inki arasında paralellikler yok mu? Daha da öte bu konuda Veli Küçük, Korkut Eken gibi uzmanlaşmış kişiler yine iki dönemin de starları değil mi?
Peki bugünkü uzantıları?
Ertuğrul Özkök Bey, bunlara ne buyururlar acaba?
Yeni Şafak, 3.6.2006
| 
