Nur’dan katreler

Cevşen’deki yüksek marifet derecesi

İsm-i Âzam herkes için bir olmaz; belki ayrı ayrı oluyor. Meselâ, İmam-ı Ali Radıyallahu Anhın hakkında Ferd, Hayy, Kayyûm, Hakem, Adl, Kuddûs, altı isimdir. Ve İmam-ı Âzamın İsm-i Âzamı Hakem, Adl, iki isimdir. Ve Gavs-ı Âzamın İsm-i Âzamı yâ Hayydır. Ve İmam-ı Rabbânînin İsm-i Âzamı Kayyûm, ve hâkezâ, pek çok zatlar daha başka isimleri İsm-i Âzam görmüşlerdir.

Bu Beşinci Nükte ism-i Hayy hakkında olduğu münasebetiyle, hem teberrük, hem şahit, hem delil, hem kudsî bir hüccet, hem kendimize bir duâ, hem bu risâleye bir hüsn-ü hâtime olarak, Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm, Cevşenü’l-Kebîr namındaki münâcât-ı âzamında, marifetullahta gayet yüksek ve gayet câmi derece-i marifetini göstererek böyle demiştir; biz de hayâlen o zamana gidip, Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmın dediğine âmin diyerek, aynı münâcâtı kendimiz de söylüyor gibi, sadâ-yı Muhammedî Aleyhissalâtü Vesselâm ile deriz:

Ey bütün dirilerden önce var olan gerçek hayat sahibi,

Ey bütün dirilerden sonra bâkî kalacak gerçek hayat sahibi,

Ey hiçbir şeyin Kendisine benzemediği gerçek hayat sahibi,

Ey hiçbir dirinin misli gibi olmadığı gerçek hayat sahibi,

Ey hiçbir diriye muhtaç olmayan gerçek hayat sahibi,

Ey hiçbir dirinin Kendisine ortak olmadığı gerçek hayat sahibi,

Ey bütün dirileri ölüme mazhar eden gerçek hayat sahibi,

Ey bütün dirileri rızıklandıran gerçek hayat sahibi,

Ey ölüleri dirilten gerçek hayat sahibi,

Ey hiç ölmeyecek olan gerçek hayat sahibi,

Sen bütün kusur ve noksan sıfatlardan münezzehsin, Senden başka ilâh yok ki bize imdat etsin. Emân ver bize, emân diliyoruz. Bizi Cehennemden kurtar. Âmin. (Cevşenü’l-Kebîr, 69. bend)

Lem’alar, s. 520, Y.A.N.

24.01.2006

Yunus gibi

Balıklar ölüyor… Su yüzünde yüzen cansız bedenlerini görünce içimde hüzün dereleri akmaya başlıyor. Hele eski balıkları böyle görünce daha bir acı basıyor bağrıma…

Yemek yerken masada, zor çeviriyorum başımı akvaryuma doğru… Lokmalar ağır gidiyor boğazımdan… Lezzetleri açılaştırıyor ölüm.

Alıştıklarımızdan ayrılmak acıtıyor içimizi… Balık da olsa baktıklarına ne de çabuk bağlanıyor insan… Dünyayı ve sevdiklerini bırakamamak bundan olsa gerek. Alışmaya görsün insan zor kopuyor sonrasında…

Akvaryum heyecanımı hüzne çeviren sadece ölümü hatırlatması değil, hesaplarını verme korkusu da incitiyor içimi… Günlük hayatın günah rüzgârlarında savrulurken akşam da akvaryumu öyle görmek dayanılası değil doğrusu…

Yemini zamanında ve yeterli verdim mi, suyunu temizledim mi, ilâçlama yaptım mı? Uzayıp giden sorular doğru cevap arıyor… Balıklarla baş başa kaldığımda kendimi kandırmadan rahat konuşabilecek miyim? Belirsiz bakışlarla bakıyorum onlara… Boşlukta buluşuyoruz.

Sanki sadece onlarla hesaplaşacağız? Çobanlığım balıklara bakmaktan ibaret değil elbette ki… Hane halkı, komşu hakkı… Sıralandığında akvaryumdan okyanuslara sürecek sorumluluk uzantısı…

İnsan doğmak, insan olmak, insan olarak ölmek… İhsan edeni bilmek, edeble ubudiyet elini uzatabilmek… Ömrün uzunluğu veya kısalığı değil… Uzanan Rahman elini “ân-ı seyyale”de tutabilmek… Sonsuz okyanuslarda yüzebilmeğe yüzü olacak bir hayat sürebilmek…

Akvaryum hayatta küçük yemlere yem olan nasıl yüzsün derin denizlerde… Yüzünüzü nereye çevirirseniz orasını görürsünüz. Denî dünyanın işleri yürekte yer ederse yerimiz de yeryüzünden ötesi olmaz.

Biz balık değiliz… Tefekkür heyecanını tezekkür şevkiyle sürdürüversin insan, büyük denizlerin büyük coşkusu çok sönük kalır onun yanında… Dünyanın taka işlerine hiç takmaz böylesi… Olsa ne yazar, olmasa ne yazar… Aziz olan Allah mahcup etmesin yeter ki…

Kâinat bizim… Bakışlarımız bayağılığı ve baygınlığı bırakıp belirgin baksın güzelliklere, yüreğimiz yüceliklere yönelsin… O zaman insan olarak ölmeye hazırız demektir.

Kâinat kapanmadan kendi hesabımızı kendimiz görmemiz lâzım… Yalnız ve biz… Kandırmadan ve kaçmadan… Yüzleşebilmek kirli yüzüyle… Akvaryumda iyi yüzmesini bilmeliyiz.

Balık dostlarım affeder misiniz beni? Af dileyeceğim sadece sizler de değilsiniz… Kâinatı adımlamalıyım bunun için. Nefes aldıkça yürüyebildiğim kadarıyla yürüyebilmeliyim bu yolda… Boğulmadan yüzebilmeliyim bu denizde…

Akşam olup yemlerken sizi, hikmet yemlerini de vermeliyim yüreğime… Yoksa ne farkım kalır sizden. Biz de buralı değiliz, elbet gideceğiz aslımıza. Ölümde asılmadan önce hesaplaşmalarımı öncelikli işlerin başına koymalıyım. Diğerleri sevilesi veya üzülesi işler değil.

Baş koyduğumda yastığa hangi dâvâya baş koyduğumu düşüne düşüne uyanmalıyım. Rüyalarımda hakikat denizlerinde yüzebilmeli, aynalarda yüzümü yıkayabilmeliyim.

Balıklarla barışık, kâinatla yüzleşmek için yapmalıyım bunca zaman yeterince yapmadığım tefekkür denizinde şevkle yüzmeyi… Af dilemeliyim kâinatın huzurunda kâinatın sahibinden…

O affettikten sonra deryalar diz çöker, gece merhaba der, yunus yoldaşım olur, ben de selâmete çıkarım Yunus gibi.

Hüseyin Eren / [email protected]

24.01.2006