Birçok hususta, “hadd-ı vasatı” tavsiye eden ve hayatı boyunca da, ifrat ve tefritten uzak duran üstad, bir tek bu cemaati birbirine bağlayan, hem de aşırı bir şekilde “müfritane irtibatı” tavsiye ediyor. Bunu, nur talebeleri umumîyetle derûhte etmeye çalışır.

Bu mevzuda Hz. Üstad bir mektubunda şöyle der: “Bu dünyanın hayatı pek çabuk değişmesine ve zevâline ve fenâ ve fâni, âkıbetsiz lezzetlerine ve firak ve iftirak tokatlarına karşı bir ehemmiyetli medar-ı teselli ise, samimi dostlarla görüşmektir. Evet, bazen bir tek dostunu bir iki saat görmek için, yirmi gün yol gider ve yüz lirayı sarf eder…” 

Gerçekten de, böyle bir muhabbetî zemine dâhil olmak için, para harcamaya değer. İşte bu sebebten dolayı da, umum cemaatin bir araya geldiği “Bediüzzaman mevlidleri” yapılmaktadır. Benim ilk gittiğim mevlid, 1973 senesindeki Urfa mevlidi idi. Daha sonra; Van ve Isparta derken, sonradan bunlara ilâve edilen, Ankara ve Bursa mevlidleri de bu müfritâne irtibatın birer parçalarıydı.

Son zamanlarda “Nurun kahraman ve sadık kumandanı Zübeyir Ağabey” için de memleketi olan Ermenek’te mevlid tertib edilmeye başlandı. 2016 senesinde gittiğim bu mevlide, her sene gitmek istiyordum ama kısmet olmuyordu.

Konya Ereğli’nin kahraman ve cevval hizmet erleri; Bânû ve Osman Demiral kardeşlerimiz bizi, mütemadiyen Ereğli’ye dâvet ediyorlardı. Ermenekli kardeşimiz Salih Taşpınar’dan, Ermenek Zübeyir Gündüzalp mevlidinin tarihini öğrendikten sonra, “Demiral” çifti kardeşlerimize söyledik, çok sevindiler. Bir taşla, bir-iki kuş vuralım dedik.

18 Nisan günü hızlı tren ile Gebze’den binerek, Karaman’a geldik. Bizi istasyonda adaşım olan iki Osman karşıladı. “Osman Tamtürk” zaten Ereğli’nin, kahraman bir fedakârıydı. “Osman Demiral” kardeşimizle beraber beni alıp, Karaman dershanemize gittik.

Biraz dışarıda Yunus Emre’nin, Mevlâna Hazretlerinin annesinin kabirlerini ziyaret edip akşam, Karaman sohbetine iştirak ettik. Fedakâr kardeşlerimizle sohbetten sonra, yatsı namazını kılıp, üç Osman, Karaman’dan ayrılıp, Ereğli’ye geldik.

Cuma namazını Ereğli Ulu Camide eda ettikten sonra, arkadaşlarımız, orada da, bizi gezdirdi. Akşam da Ereğli sohbetine iştirak ettik. Maşâallah, şevkli bir cemaat ile karşılaştık.

Hepsi ayrı bir değer olan cemaatten, senelerdir görmediğim (en son seneler önce rahmetli Mustafa Özsoy ağabeyin evinde görüşmüştük galiba) Ereğli’nin kadîm nur talebelerinden Fikri Günen ağabeyle görüşüp, hasretle birbirimize sarılmamız, muhabbetî hâllerin bir tezahürüydü…

Cumartesi sabahı, Ereğli cemaatinin tuttuğu bir minibüsle, Ermenek’e geldik. Tabii burası, aynı zamanda bizim ata, dede toprağımızdı. Babamın yeğenlerini de dâvet etmiştim, onlar da geldi. Ve yine, birçok dost kardeşimizi gördük.

Muhabbetî havada devam eden programda, bir şeye dikkat edilmemişti. Onu, Ermenekli arkadaşlarımıza hatırlattık. Bu mevlidlerde esas olan maksad, mevlid camiide okunurken, camii cemaatinin dinlediği esnada, arkadaşlarımızın dışarıda birbirini görüp, hasret giderip, sohbet edip, “müfritane irtibat” prensibini yerine getirmesiydi. Ondan dolayı, bazı arkadaşlarımızla görüşemedik. Ama yine de, çok güzel oldu. 

Yine, güzel bir programın neticesinde, Karaman’ın kahramanı Abdurrahman Mazılıgüney ile beraber Ermenek’ten, Karaman’a geldik. Ertesi sabah da, tekrar YHT ile Bozüyük üzerinden Bursa’ya döndük. Emeği geçen, bizleri misafir eden aziz kardeşlerimize de teşekkür ederiz. İnşâallah, 12 Mayıs 2024 Pazar günü, 5. mekân, beşinci mescid olan, “Bursa Ulu Camii Bediüzzaman Mevlidi”ne hepinizi bekliyoruz!