Libya’dan Yemen’e, Mısır’dan Suriye’ye bütün Ortadoğu’yu saran, Arap ülkelerini iç çatışmalarla kargaşaya iten “Arpa baharı”na nazireyle, İran’da işsizlik, pahalılık, yolsuzluk benzeri ekonomideki gidişata tepkiyle tetiklenip “hak ve hürriyet talepleri”yle tırmanan gösterilerin daha ilk günde küresel mihraklarca “Fars baharı” olarak tanınması, bölge üzerinde oynanan oyunu deşifre ediyor.
İran’daki kargaşanın, “âlem-i İslâma ve Osmanlı’ya bir suikast” olan “gaddarâne muâhede” Sevr’den “büyük Ortadoğu Projesi”ne (BOP), öteden beri İslâm coğrafyasında, özellikle Ortadoğu’da Müslüman ülkeleri etnik-mezhebî iftiraklarla felç etme, İsrail’in kar- şısında güçlü bir ülke bırakmama emeliyle, Müslüman bölge ülkelerini “devletçikler”e parçalama fitnesi olduğu her haliyle anlaşılıyor.
Irak’ı tahriple üçe bölen, peşinden Suriye’yi altı yıldır iç savaş kargaşasıyla harap edip parçalanma vartasına düşüren ifsad mihrakları, bu menhus maksatla tutuşturdukları fitne ateşini alevlendiriyorlar.
“HÂRİÇTEKİ PARMAK KARIŞTIRMALARINA ZEMİN…”
Uluslar arası hukuku ve bütün BM kararlarını çiğneyerek Yahudi damadı ve Siyonist – Evanjelist danışmanlarının telkiniyle Kudüs’ü “İsrail’i başşehri” olarak dayatan Trump’un, ardı ardına “İran’da değişim zamanı” tahrik twitleri, “ABD ile İngiltere arasında özel ilişki ve çıkarları” nazara veren İngiltere Başbakanı Theresa May’ın “İran halkının protesto hakkı var” örtülü kışkırtması ve İsrail Başbakanı Netanyahu’nun olaylara “övgüsü”, kardeş kanının döküldüğü eylemlerin perde arkasına işaret ediyor.
Bediüzzaman’ın, 1950’lerde “İran ve Mısır’da hissedilen hâdise ve buhranlar” hakkında dönemin Başvekili merhum Menderes’e yazdığı mektuptaki ikazıyla, dahilde “gayet dehşetli bir kin ve adâveti damarlara dokundurup, kin ve garâza ve mukabele-i bilmisile mecbur ediliyor” ikazıyla, bu ülkede “Ayetullah vesâyetli” rejimin çıkar, istismar ve suiistimal girdabında dini dünyevileştirerek, “din adına” baskı ve dayatmalarla, “hayat-ı içtimâiyeyi (sosyal hayatı) tamamen zîr ü zeber (yerle bir) eden zehir”in topluma enjektesiyle kutuplaşma ve kamplaşmayla husûmet, kin ve intikamın körüklenmesiyle, “hâriçteki düşmanların parmak karıştırmalarına tam bir zemin hazırlanıyor.” (Emirdağ Lâhikası, 392)
Aslında 1979’da Humeyni’nin uzun yıllar kaldığı Fransa’dan dönüp Şah’ın devrilmesiyle ikame edilen “devrim”in peşinen “İslâmî inkılâb” olarak lanse edilmesi, İran’ın en büyük zaafı. Araştırmacı yazar Müfit Yüksel’in analiziyle, Ayetullahlar uhdesindeki otoritenin, Şiâ’daki “İmamiye” telâkisinin istismarıyla devletin/iktidarın dinle özdeşleştirilerek, hataların, haksızlıkların, adâletsizliklerin, başarısızlıkların doğrudan İslâma fatura edilmesine ortam oluşturulması, sözkonusu gösterilerin “rejim karşıtlığı”na dönüşmesine sebebiyet veren handikapların başında geliyor. (Yeni Asya, 2.1.18)
Ve bu handikapla, memnuniyetsiz kalabalıklarla rejim yanlısı kitleler karşı karşıya getirilerek halkı birbirine kırdırma komplosuyla ülke dış operasyonlara teşne hale getirmek isteniyor.
İSRAİL’E KARŞI GÜÇLÜ ÜLKE BIRAKMAMA HESÂBINA!
Aslında, bir zamanlar küresel dolar spekülatörü Yahudi Soros’un finanse ettiği “Turuncu’ – ‘Kadife devrimleri” kışkırtmasında, “Arap baharı”yla halkları sokağa döküp karışıklık ve iç savaşa sürüklemede olduğu gibi, İran’da kalkışmaya dönüşen protestoların dış merkezli internet - sosyal medya üzerinden, cep telefonlarıyla kotarılması çarpıcı.
Belli ki İsrail’i bölgenin tek güçlü devleti yapma hesâbına İran hedef alınmış; “din nâmına siyaset ve devlet”le oluşan kırılganlıklar işletiliyor.
İslâm dünyasında mezhep savaşını patlatmaya uğraşan ABD ile perde gerisinde sinsice İngiltere’nin, Siyonist – Evanjelik ifsad şebekelerinin, Neocon komitelerin güdümündeki “küresel emperyal güçler”, bölgeyi dizaynla İsrail’e karşı direnç unsurlarını kırma peşinde.
Bu açıdan Türkiye’nin Müslüman komşusu İran’a yardımcı olup, küresel emperyal ecnebilerin ifnâ denemelerini boşa çıkarması, bölge barışı ve istikrarı açısından fevkalâde önemli bir vecîbe.