Adam lokantada yemek yerken aynı firmanın bir başka otobüsü gelir ve bu adamın otobüsünün yanına park eder. 

Yan yana duran ve markaları, renkleri, firmaları aynı olan bu iki otobüsten hangisinin kendi otobüsü olduğunu ayırt edemeyen adam, otobüslerden birinin içine girer ve yolculara şöyle seslenir: “Ağalar, bir bakın hele. Ben bu otobüsün adamı mıyım?”

Bugünkü yazımızda, dinlenme tesisi soğuklarından ve uzun yolun kısasından bahsedeceğiz. 

Yerel seçimler geride kaldı. Eğer erken bir seçim olmazsa, yaklaşık dört yıl boyunca Türkiye’nin gündeminde seçimler yer almayacak.

Cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi ile birlikte Türkiye siyasetinde “ittifaklar” dönemi başladı. Bu süreçte; ideolojileri birbirlerine taban tabana zıt olan siyasi partilerin, üstelik geçmişte birbirlerine demediklerini de bırakmamışken, pragmatik ittifaklar kurduklarına şahit olduk.

İttifaklar döneminde ideolojik savrulma yaşayan çok sayıda siyasetçi ya partisinden ayrılarak başka bir partinin otobüsüne bindi ya da başka siyasi partilerin otobüsleriyle aynı dinlenme tesisine park etti. 

Transfer olduğu yahut ittifak kurduğu siyasi partinin seçmenine, “ağalar ben bu otobüsün adamı mıyım” diye soran siyasetçiler, seçmenden “evet” cevabı almak ve onları ikna etmek için seçmeni bir güzel uyuttular.  

Seçmenin “kimler kimlerle beraber” diye sormasını istemeyen siyasetçiler, otobüsün kaloriferini açıp, verdiler sıcağı. 

Uyuyan seçmen ise rüyalar görmeye başladı.  

Hani bazı rüyalar vardır. Rüyanızda bir dostunuzla birlikte kendinizi bir maceranın içinde bulursunuz. Sonra rüyanın bir yerinde yanınızdaki kişi birden değişiverir, bir başkası olur. Ancak siz, rüyanızın ikinci perdesinde maceraya dahil olan yeni yol arkadaşınız sanki en başından beri sizinleymiş gibi hissedersiniz. 

Tıpkı bu rüya örneğinde olduğu gibi, Erdoğan, basın ve devlet gücünü kullanarak, halka dünü ve dün söylediklerini unutturdu. Seçmen, sanki Erdoğan en başından beri Bahçeli’yle ve Perinçek’le yol arkadaşıymış gibi, bu hâli kınamak yerine görmezden geldi ve bir süre sonra da unuttu.

Siyasetçiye caiz olan ideolojik savrulmalar, seçmene ise katiyen haram! Çünkü siyasetçiye; memleketin halini gördüğü halde “elim sağa-sola oy vermeye gitmiyor, ben davamı satamam” diyen ve alışkanlıklarından asla vazgeçmeyen bir seçmen gerek.

Ekonomik kriz ve akaryakıt fiyatları sebebiyle olmalı ki iktidar kaloriferi biraz kısınca, dinlenme tesisi soğuğunu da yiyen seçmen bir parça uyandı ve şöyle dedi: 

“Bir dakika ya, ben bir dine inanır gibi siyasi görüşüme/ideolojime sahip çıkıyorken, oy verdiğim lider ise kimlerle birlikte geziyor. O halde ben de tabularımı yıkabilirim ve ‘elim gitmiyor’ dediğim partilere oy verebilirim.”

Son seçimde, “yerel seçim” olmasının da etkisiyle, çok sayıda kişinin, bu düşünceyle tabularını yıktığını ve vermem dediği partilere oy verdiğini gördük. Bunun genel seçimlerde de artarak devam edeceği tahmin edilebilir.

Çünkü sağ-sol ve başkaca kalıplar seçmenin iradesini filtreliyor. Sandığa gittiğinde oy vereceği partinin liyakatine ve demokratlığına filtresiz bakabilen seçmen, ideolojik zincirlerle bağlı olmadığından, işler kötü gittiğinde de rahatlıkla iktidarı değiştirebilir.

Bu ise müstebitlerin değil demokratların iktidarı demek.

Demokratların iktidarında “çaylar şirketten”.