Ama bu sonucun, geçen yıl Mart başına kadar dahil olduğu Millet İttifakı’na aniden sırt çevirip masadan kalkarak rest çekmesinden bu yana partinin yaşamakta olduğu kan kaybını durdurması beklenmiyor. Çünkü partideki demokrat isimlerin çoğu, izlenen politikayı tasvip etmediği için yolunu ayırdı ve parti ağırlıklı olarak MHP kökenlilere kaldı.

(Bu arada, son Ankara görüşmelerimizde bize iletilen bir bilgiyi aktaralım: Geçen sene Mayıs’ta yapılan cumhurbaşkanlığı seçiminde İYİ Parti merkezinden teşkilatlara “Erdoğan desteklenecek” talimatı gitmiş...)

Böylece, kuruluş aşamasında CHP’nin verdiği 15 ödünç milletvekili sayesinde önü açılmış olan İYİ Parti’nin gerçekte bir muvazaa partisi olduğu ayan beyan ortaya çıktı.

Oysa parti kurulmadan önce rahmetli Nureddin Tokdemir’in de dahil olduğu bir heyet halinde görüştüğümüz Akşener, o zaman bize ifade ettiği “DP eksenli” bir yörüngede yola devam etme sözünün gereğini yapabilmiş olsaydı böyle olmazdı.

İYİ Parti, yola çıktığı andan itibaren üzerine düşen “çakma MHP” imajına ilaveten, o süreçte iktidar tarafından çıkarılan bütün engellere, yapılan karartma, karalama ve kara propagandalara rağmen 2018 seçiminde yüzde 10 gibi bir oranı yakalayıp 43 vekille Meclise girmesini Millet İttifakının sağladığı imkânın yanı sıra listelerindeki demokrat adayların performansına da borçluydu.

Aynı durum, geçen yılki milletvekili seçimlerinde de bir ölçüde devam etti; parti yüzde 9.69 oyla yine 43 vekil kazandı. Ama 31 Mart yerel seçiminde oran yüzde 3.77’ye düştü.

Ve partideki sapmanın iyice belirgin hale gelmesi, büyük kopmaları beraberinde getirdi. Hasan Subaşı, Ahat Andican, Aydın Sezgin, Bahadır Erdem, Durmuş Yılmaz, Bilge Yılmaz, Birol Aydemir... gibi önde gelen isimler birbirini takiben fasılalarla partiden ayrıldılar.

Bir muvazaanın daha sonuna gelindiğini gösteren bu durumun, demokrat misyonu temsil iddiasında olanlara, toparlanmak için hem yeni bir fırsat sunması, hem de yeni görev ve sorumluluklar yüklemesi ise işin bir başka önemli boyutunu oluşturuyor.