Kur’an’dan iktibasla mana olarak nakledersek doğrudan doğruya insana, beşeriyete hitaplar var.

Bu hitaplar insan için hal, durum, ceza veya mükafat hitaplarıdır.

Ey insan olmaya çalışan, insan ve insanlık hitaplarına mazhar olan insan desek yanlış olmaz herhalde.

İnsanın zoru şeytanın ve nefsin sıkıştırmasıyla ve hevesiyle daima menfi şeylerdedir. Müsbete, iyiye, güzele ve kolaya yanaşmak istemez. İmtihan sırrındandır ki, iyi, güzel, doğru zordur. Zahmeti vardır. Müşkülatı, çalışması, çabalaması vardır.

Ama menfi şeyler ademe, yokluğa baktıkları için ve varlık âlemine bir şey kazandırmadıkları için kolaydır, harcıalem ve ucuz, basit ve mesuliyetsizdir.

İman, Kur’an hizmetine soyunan; mazi ve istikbal kıtaları için nefsini öldürmüş, toprak olmuş; tevazu ve mahfiyet yorganına sarılmış; inayet ve ihsana, emir ve isteklere boynunu bükmüş her haliyle hazırolda bekliyor demektir. İman, Kur’an hizmetine soyunmuş gibi görünenler ise; riyakarlığa, münafıklığa, kine, hasede, çekememezliğe, kıskançlığa, vurmaya, kırmaya, dökmeye hazır; nefsin, gururun, enaniyetin yorganına sarılmış demektir.

Daha nefsine, şeytanına değil de yaptıkları işlere bir dokunan olursa parlayan ve yedi geçmişimizle birlikte hizmet ehli, ehl-i imana saldıranlar ancak ve ancak uzakta olsa yakın da olsa; ihtilafın, iftirakın, tarafgirliğin, bölünüp parçalanmanın yorganına sarılmış kükrüyor ve insan olduğunu unutuyor demektir.

İyilik, güzellik ve doğruluğun beyanı; ancak ve ancak kavl-i leyyin ile münakaşasız huzur ve saadet ortamlarında olur. Zaman diyoruz ya! Bir kalemde kötülerin elinde silinebilen ve iyileri unutturabilen bir nesne ve kavramdır zaman.

O zaman; zaman zaman enaniyeti, gururu, kibri ,kini, haseti, çekememezliği ve zavallığı depreşenler bilsinler ki… Zamanın yalnız onlar için işlemiyor ve geçmiyor.

Ne olursa olsun, devran döner, iyilik ve güzellik yerini bulur, yerleşir. Kötüler için değil, iyilerin ve doğruluğun hatırı için, buna katlanmak ve ümit, şevk içerisinde sabırlı olmak yapılacak en iyi iş olacaktır.