Cuma, Cumartesi ve Pazar günlerini Kapadokya Bölgesi şümûlüne giren Kayseri, Kırşehir, Ortaköy, Aksaray ve Nevşehir’deki okuyucularımızı, kadim dostlarımızı ve sâir ehl-i himmet arkadaşlarımızı ziyaret ederek, onlarla ruh ve mânâ atmosferinde kaynaşarak, unutulmaz hatıralarla tezyin ettik.

Alâkadarlık, iştiyak, duyarlılık fevkalâde yüksekti. Yer yer saatler süren ders, sohbet, seminer, soru-cevap fasıllarında sıkılan, rahatsız olan kimseye rastlamadık. Bilâkis, vakit darlığından, zamanın yetersizliğinden yakınmalar oldu.

O feyizli, saadetli atmosfer içinde fikrimi yokladım, duygularımı kontrol etim, latifelerimi dinledim... Gördüğüm, okuduğum ve hissettiğim mânâların bir hülâsası şudur: Aynen İhlâs Risâlesinde ifade edildiği gibi, bilmânâ “Uhuvvet dairesinde muhabbetle yapılan o ders ve sohbetlerdeki feyiz, bereket ve saadetli atmosferin hâsıl olması, kardeşlerin ihlâs ve sadâkatından geldiğine katiyyen şüphemiz kalmadı.”

Kezâ, ayrıca itiraf etmeliyiz ki, kardeşlerin lillâh için gösterdiği yakın alâka ve samimî ihlâs, şân ve şeref perdesi altında nefsimizi okşayan riyâ tehlikesinden de bizi bir derece kurtarıyor.

Evet “bir derece...”; çünkü, bu işin garantisi yok. Kim olursa olsun, kişi hâsıl olan güzellikleri, meziyetleri, mazhariyetleri, muvaffakiyetleri kendinden bildi mi, kendi şahsında birşeyler vehmetti mi—Allah muhafaza—uçurumdan aşağıya yuvarlanır gider.

Hiç tevazu niyet ve kasdiyle olmayarak ifade etmeliyiz ki, iman kardeşleri ve dâvâ arkadaşları arasında görüp yaşadığımız huzuru, güveni, feyzi, bereketi, samimi sıcaklığı, minnetsizliği, isar hasletini kendi akrabalarımız, hemşehrilerimiz ve sâir nesebî yakınlarımız arasında katiyyen göremiyoruz. 

Esasen, görmek mümkün değil. Çünkü, sırf lillah için yapılan bir hizmetin yerini başkaca hiçbir şey tutmaz, tutamaz. Neseben en yakın akraban, hatta öz kardeşin bile olsa, yaptığı bir iyiliği yarın başına kakabilir, yüzüne karşı minnettarâne söyleyebilir.

Allah yolunda ise, kim ne yaparsa kendi dâvâsı için, yani Allah rızası için yapar ve o yaptığını minnete çevirmez, çeviremez.

İşte, böylesine ihlâslı bir hizmetin neticesi büyük ve muvaffakiyet şansı çok daha yüksek olur. Tıpkı, Hz. Bediüzzaman’ın şu beyanlarında ifade edildiği gibi: “Yirmi seneden fazla kendi memleketimde ve İstanbul’da ettiğimiz hizmet-i ilmiye ve diniyeye mukabil, burada (Barla’da), yedi-sekiz senede yüz derece fazla edildi. ...Burada ben yalnız, kimsesiz, garip, yarım ümmî; insafsız memurların tarassudat ve tazyikatları altında sizinle ettiğim hizmet, yüz derece eski hizmetten fazla muvaffakiyeti gösteren mânevî kuvvet, sizlerdeki ihlâstan geldiğine kati’yen şüphem kalmadı.”

Yaramıza, ihtiyacımıza binâen

Her hafta sonu çeşitli dâvetlere gitmemiz, çok yer dolaşmamız, muhtelif programlara iştirak etmemiz, asla ve kat’a şahsî meziyetimizden, ferdî kabiliyetimizden kaynaklanmıyor.

Belki, herkesten çok buna bizim ihtiyacımız var, yani kardeşlerin duâsına şiddetli ihtiyacımız vardır ki, Cenâb-ı Hak, koşturmak sûretiyle bizi dehşetli gizli tehlikelerden muhafaza ediyor.

Esasen, öyle bakmak, öyle görmek ve öyle olduğuna inanmak lâzım. Aksi halde, “ene”nin kabarmasıyla, gurur ve kibrin depreşmesiyle, felâkete doğru sürüklenip gitmek kuvvetle muhtemeldir.

İşte, bu noktada ölçü teşkil eden nurlu düstûr şudur: “Hem deme ki, ‘Halk içinde ben intihab edildim. Bu meyveler benim ile gösteriliyor. Demek bir meziyetim var.’ Hayır. Hâşâ! Belki, ...herkesten ziyâde sen müflis ve muhtaç ve müteellim olduğundan..., senin eline verildi.” (Sözler, s. 210)

* * *

Velhasıl: 

Bütün bu kudsî düstûr ve prensiplere dikkat kesilerek, kimse bir üstünlük taslamamalı. Meyl-i teveffuk içine girmemeli. Kimse kendini dev aynasında görmemeli. Kimse kendini vazgeçilmez bir şahsiyet olarak telâkki etmemeli.

Bunları bilhassa nazar vermek isteyişimizin iki mühim sebebi var.

Birincisi: Teveccühe mazhar olan kimselerin kendinde bir şeyler vehmetme ihtimali ki, böyle bir vaziyet dehşetli sukûtlara sebebiyet verir.

İkincisi: Tabandaki sâf ve mâsum bazı kimselerin, şöhret-i kâzibe sahibi olmuş kişilere haddinden çok ziyade değer ve paye vermesiyle uçurmaları ve sonunda onların derin çukurlara düşmesine sebebiyet vermeleri.

Cenâb-ı Hak, görünür-görünmez her türlü vartadan, tehlikeden bizleri muhafaza eylesin.

***

@salihoglulatif: Hizmet mahallerini ziyaret seansları, kardeşlerle muhabbet fasılları, şevke medar olduğu ve “müfritâne irtibat” düstûruna riayet mânâsını taşıdığı ölçüde sürûrlü, feyizli, bereketli oluyor.