Yalnız değildik. Orada Antep, Urfa, Maraş’tan gelen “gazi, şanlı, kahraman” ağabeylerimizle de buluştuk. Hep birlikte, gecegündüz bütün bir haftayı dolu dolu geçirdik.

«

Cumartesi dahil, haftanın her günü kolej binasına gittik. Büyük anfilerde hem öğrencilere, hem öğretmenlere yönelik programlarımız oldu. 

Sunduğumuz programın ana konusu “Düşünce sistematiği” eksenli idi. Yaş ve seviye durumlarına göre, ana konuyu bazen ders formatında, bazen sohbet havasında, bazen de seminer tarzında anlatmaya gayret ettik. Bir yönüyle, onlarla kırk yıllık bilgi, birikim ve tecrübelerimizi paylaşmaya çalıştık.

Akşamları da, başta Yeni Asya hizmet merkezi olmak üzere, evlerde ve sosyal tesislerde gece yarılarına kadar süren sohbetlere ve muhabbet fasıllarına iştirak ettik.

Neticede, bir umumî memnuniyetin hâsıl olduğunu gördük. Bu ise, bütün yorgunluğumuzu alıp götürmenin yanı sıra, ertesi günün programına daha dinç bir şekilde hazırlanmamızı sağlamış oldu.

«

Aynı zamanda bir tarih öğretmeni olarak, hemen her gün anfilerde toplanan öğrencilere hitap ettik. Orada günlerce ve saatlerce anlattıklarımızı bir köşe yazısına sığdırmak mümkün değil. Ama, satır başlarıyla da olsa bir kısmını burada serd etmeye çalışalım.

Öğretmen meslektaşlarımıza ve öğrenci kardeşlerimize hitaben, unutmamaları ve akşam da evde, aile ortamında tekrar etmeleri kaydıyla bilhassa şu noktalar üzerinde durmaya çalıştık.

Sınıfta, ders esnasında öğretmenlerimizi can kulağıyla dinlemeliyiz. Sağa-sola bakmadan ve takılmadan, bütün dikkatimiz onların anlattıklarına vermeliyiz. Bir dakikamızı dahi boş yere harcamamalıyız. Çünkü, anlatıklarının tekrarı olmadığı gibi, zamanı geri getirmek de mümkün değil. Kulak vermediklerimiz, bizim için kayıp zaman, kayıp imkân demektir.

Ders çalışmak ve çalışkan, başarılı bir öğrenci olabilmek için, anne-babamızın ve sair büyüklerimizin teşviklerini, yahut iteklemelerini beklemeden işe koyulmalıyız. Unutmayalım ki, ileride, şimdi severek ve isteyerek yaptıklarımızla başbaşa kalacağız. Bugün ne yaparsak, yarınki kârımız da o olacak. Zira, insan için çalışmak esastır.

«

Öğretmen ve öğrenci kardeşlerimize, dünyadan bazı örnekler vererek, eğitim kalitesinin nasıl yükseltilebileceğini de anlatmaya çalıştık.

Özetle: Öğrencilere yüksek dozda “ev ödevi” verilen ülkelerde, eğitim kalitesi düşük oluyor. Aynı şekilde, mezuniyetten sonra iş bulma oranları da nisbeten düşüktür. Zira, ev ödevine yüklenenler, okuldaki dersin hakkını tam olarak vermiyor, yahut veremiyor. Aslında işin kolayına kaçılmış oluyor. Dahası, “çocukların çocukluğunu yaşama hakkını” elinden almış oluyorlar. Çocuklar, asosyal bir ruh hâliyle büyüyorlar. Âdeta yarış atı gibi çalıştırıldıkları için, ileriki hayatta ciddi sıkıntılara maruz kalıyorlar.

«

Üniversite öncesinde alınacak “yabancı dil” derslerinin önemine de vurguda bulunduk. “Bir lisan, bir insan” ifadesinde olduğu gibi, kişi öğrendiği her lisan ile artı bir değer kazanıyor. Ufku genişliyor. Sadece bir dili öğrenmiş olmuyor aslında. Başka kültür ve sosyal zenginliği de kazanmış oluyor. Bu da ancak, ilk, orta ve lise çağlarında tam verimli olabiliyor. 

Üniversite yıllarında yeni bir dili sıfırdan öğrenmeye çalışmak, hiç kolay bir iş değil. Onun için, yabancı dil öğrenmeye ne kadar erken yaşta başlansa, onu kavrama ve pratikte uygulama imkânı da o derece yüksek olur.

Tabiî, ilerideki meslek ve branşlarıyla ilgili bu tarz bilgileri aktarırken, işin manevî yönünü de ihmal etmedik. Kuşun ancak çift kanatla uçabilmesi gibi, bir insanın da hem dinî ilimler, hem de fen ilimleri sahasında kendini yetiştirmesinin ne derece ehemmiyetli olduğunu nazara vermeye gayret ettik. Rabbim tesirini halk etsin.