Çok samimî, gayretli, ama iddiasızdı. Hiçbir zaman “Yazı ve kitaplarım illâ yayınlansın” diye ısrarcı olmadı. “Ben bana düşeni yapayım, sonrası ilgili heyetlerin takdiri” dedi.

Yazı ve dosyalarını gönderirken herhangi bir şekilde telif talebi olmadığını da her defasında altını çizerek vurguladı ve niyetinin sadece neşriyata katkı olduğunu ifade etti.

Yetim büyümüş, çocukluğu Uşak yetiştirme yurdunda geçmiş; Yeni Asya’yı ve Risale-i Nur’u, rahmetli Uşak Temsilcimiz Kâzım Erfidan’ın Saadet Kitabevi vesilesiyle tanımıştı.

Bu beraberlik son ânına kadar devam etti.

Sosyal medyadaki en son paylaşımları, onun hizmet noktasındaki samimiyet ve sadakatinin, dava şuurunun güzel örnekleri.

Meselâ vefatından iki gün önceki mesajı:

“İnşaallah başımıza bir iş gelmediği sürece, dershanemizde her Çarşamba ve Cumartesi akşamı Risale-i Nur’dan demokrasiyi, asayişi muhafazayı, müsbet hareketi, cihad-ı manevîyi, en elzem olan imanımızı kurtaracak, kavîleştirecek derslerimizi okumaya devam edeceğiz. Tek bir gayemiz, planımız, programımız var, o da imanla kabre girmek.”

Son günü vefatından saatler önceki mesajında da risaleleri sokağa atanlara seslendi:

“Bir teklifim olacak. Risale-i Nur’ları sokağa/çöpe atmayın. Bana özelden mesaj atarsanız ben eserlerimize sahip çıkmaya talibim. Belirleyeceğiniz yerden almaya/aldırmaya hazırım. Lütfen bu mesajımı değerlendirir misiniz? Bu vesileyle o eserlerin tekrar istifadeye sunulmasına vesile olabiliriz.”

Bayşu, neşriyat kadrosunun vefat, hastalık vs gibi hallerini de yakından takip eder ve mesajlarıyla yanımızda olduğunu bildirirdi.

Beş yıl önce ameliyat olup bu sebeple ara verdiğimiz yazılara bilâhare tekrar başladığımızda attığı “Yazınızı görünce bir akrabaya rastlamış kadar sevindim. İnşaallah son nefese kadar Rabbim bizi bu davaya hizmet eden kullarından eylesin” mesajı buna örnek.

Duası onun için kabul oldu, darısı bizlere.