ABD başta olmak üzere dünyanın önde gelen ülkelerinde bu lobilerin hemen her alandaki etkinliği bilinen bir gerçek.

Finans, ekonomi, sanayi  ve ticaret, siyaset, bürokrasi, medya, bilim, sanat, sinema, sivil toplum kuruluşları, think tanklar...

Akla gelen ve gelmeyen ne varsa... 

Filistin topraklarında İsrail’i kurdurup, arkasına Batının tüm desteğini yığan da bu lobiler. Onun için bu korsan devlet, tek başına bütün dünyaya meydan okuyor.

Bu şartlarda İsrail’i yok edebilmek mümkün değil ve Filistinlilerin başından beri böyle bir hedefle, üstelik kör şiddeti kullanarak verdikleri mücadele akim kaldı.

Koca Arap dünyası da İsrail’e yenildi.

İzlenen yöntemin yanlışlığını Arap dünyasında ilk fark eden, Enver Sedat döneminde Mısır oldu. İsrail’le anlaşma yapan Mısır, işgal altındaki Sina yarımadasını kurtarıp Batının da desteğini arkasına aldı.

Ardından Filistin lideri Arafat da diplomasi yoluyla mücadelenin daha etkili ve gerçekçi olduğunu gördü. Hattâ İsrail Başbakanı Rabin’le anlaşma noktasına kadar gelmişti ki, barış karşıtı derin İsrail çeteleri Rabin’i suikastle öldürerek bunu engellediler. Sonra Arafat’ın da şüpheli bir ölümle hayata vedasıyla süreç yine durdu. Eğer olumlu sonuçlanabilseydi müstakil Filistin devleti çoktan kurulmuş olacaktı.

İsrail’i dizginlemek için, Museviler içindeki siyonizm karşıtı mutedil unsurlarla ve yanı sıra Batı dünyasındaki demokrat kesimlerle birlikte çalışmak ve çok dikkatli, sağlam stratejiler uygulamak gerekiyor.

Bu noktada, ABD’nin İsrail’le tarihte görülmemiş kriz ve gerilimler yaşadığı Obama yönetimi Filistin sorununun çözümü için büyük fırsatken ve Türkiye’nin de buna güç verecek politikalar izlemesi gerekirken, maalesef one minute söylemli ikiyüzlü tribün siyasetleri buna mani oldu.

Süreci bu yönüyle de okumak lâzım.

17 Aralık’ı 27 Mayıs, 12 Mart, 12 Eylül ve 28 Şubat’a eş tutmak 17 Aralık’ın “dehşet”ini mi gösterir, o darbelerin dehşetini mi hafifletir?