Gerçekten, hukuk fakültelerindeki derslerde anayasa, kanunlar, tüzükler, yönetmelikler ve genelgeler sıralamasıyla öğretilen normlar hiyerarşisinde böyle bir norma rastlamıyoruz.

AB sürecinde yapılan bir anayasa değişikliği ile, bu hiyerarşinin en üst sırasına uluslararası sözleşmeler ilave edildi ve bunların, anayasanın dahi üzerinde olduğu esası getirildi. Buna göre, genelge yönetmeliğe, yönetmelik tüzüğe, tüzük kanuna, kanun anayasaya, anayasa da uluslararası sözleşmelere aykırı olamaz. (Türkiye’nin hâlâ darbe anayasası ile yönetiliyor olması bu kuralla açıkça çelişiyor.) ...

Bu belgenin hem hukuk devleti normları içerisinde yeri yok; hem de gerek içeriği, gerekse hazırlanma, onaylanma ve uygulanma süreçleriyle demokrasiye uyacak bir tarafı bulunmuyor. Kâğıt üzerinde Başbakanlığın bir tasarrufu gibi gösterilmeye çalışılsa da, gerçekte askerî bürokrasi tarafından hazırlanan bu belge, yeri geldikçe ifade ettiğimiz gibi, “davul-tokmak” meselinin tipik bir örneğini oluşturuyor: Davul hükümetin sırtında, tokmak askerin elinde.

Belgenin yazılma, güncellenme  ve onaylanıp yürürlüğe konulma süreçlerinde Meclisin tümüyle devredışı olması, başlı başına bir demokrasi ve hukuk ayıbı ve skandalı değil mi?

Biz paralel devlet iddialarının TBMM’de görüşülmesi gerektiğini ifade etmiş, eğer söylendiği gibi ciddî bir “ulusal güvenlik” sorunu var ise, muhalefetin de bilgilendirilmesi için, en azından kapalı oturumda ele alınmasını önermiştik (15.10.14).

Bu teklifimize itibar edilmezken, bu yönde Meclise verilen bir önerge de AKP oylarıyla reddedildi. Buna karşılık konu MGK’ya taşındı ve 17 Aralık’tan bu yana izlenen iktidar politikalarının MGSB üzerinden devam ettirilmesi gibi bir tercih yapıldı. Böyle bir tercih, epeyce geriletildiği söylenen askerî vesayetin siyasî irade ile tekrar güçlendirilmesinden başka bir netice verir mi? (Cemaat ve İktidar kitabımızdan, s. 73-4)

Periscope yayınımızda arkadaki Üstad resmine “takan” Kemalist küfürbazların pespayeliği, bir kez daha “İşte Kemalist ahlâk bu” dedirtiyor... 

Altı okun içinde ahlâk diye bir madde olmayışının “hikmet”i, ağzı bozuk Kemalist küfürbazların iğrençliğine bakılınca daha iyi anlaşılıyor.