“İradesini ve vicdanını bir kişiye ve/veya bir otoriteye teslim eden insanlar sonuçta böyle bir safhaya evriliyorsa, o zaman ‘cemaat’ dediğimiz tüm yapılara bakalım; üç aşağı beş yukarı hepsinde aynı durum söz konusu değil mi?” (Akşam, 1.8.16)

Bu genellemeci, suçlayıcı ve iddialı suale tereddütsüz bir şekilde “Hayır” diyor; gerekçelerinden birkaçını Cemaatler ve Toplum-Siyaset-Devlet kitabımızdaki “Cemaat ve birey” başlıklı yazıyla veriyoruz:

Bireyin karşı karşıya olduğu baskı unsurlarından birinin de “cemaat tazyiki” olduğuna dair iddialar hayli zamandır seslendiriliyor. Bu iddiaları geçersiz kılan detaylı ve inandırıcı izahlar Bediüzzaman’ın eserlerinde mevcut.

Söz gelişi, ideal olan adalet-i mahza prensibini anlatırken “Cemaatin selâmeti için fert feda edilmez” diyor Said Nursî (Mektubat, s. 57). Gerekçesini de, “Cenab-ı Hakkın nazar-ı merhametinde hak haktır, küçüğüne büyüğüne bakılmaz” ölçü ve hakikatine dayandırıyor. Bu, işin hukuka bakan önemli bir boyutu.

Bediüzzaman’ın ısrarla üzerinde durduğu bir başka boyut, bireyin, dahil olduğu cemaat, topluluk, aşiret içerisinde özellikle yukarıdan gelebilecek baskı ve tahakkümlere boyun eğmeyecek bir şahsiyet ve donanım kazanması. Bilhassa Münazarat isimli eserinde, bu açıdan son derece dikkat çekici diyaloglar var.

Bunlardan birinde, muhataplarına, kendilerine söylenen hiçbir şeye iyice tahkik edip araştırmadan inanmamalarını tavsiye ediyor:  “Kimse demez, ‘Ayranım ekşidir.’ Fakat siz mihenge vurmadan almayınız. Zira çok silik söz ticarette geziyor. Hatta benim sözümü de, ben söylediğim için hüsnüzan edip, tamamını kabul etmeyiniz; belki ben de müfsidim veya bilmediğim halde ifsad ediyorum. Öyle ise her söylenen sözün kalbe girmesine yol vermeyiniz.” (Age, s. 31) 

Devamı yarına

Üstad: Hamallara meşrutiyeti anlattım 

http://www.yeniasya.com.tr/video/ustad-hamallara-mesrutiyeti-anlattim_405751