23: Cemaatlere devlet kontrolü!

24: Cemaatleri kayıt altına almak mı?

26: Devlet cemaatlerden elini çeksin.

27: Cemaatlerin devletten talebi şu olmalı; Gölge etme, başka ihsan istemez.

28: Cemaatler beşerî kalıplara sığmaz

Ve Şubat’ın ilk günlerindeki yazılar:

4: Cemaatlere artık gerek kalmadı mı?

5: Bediüzzaman: Biz bir cemaatiz.

6: Dostsuz zamanda cemaat desteği.

7: Cemaatlerin işi devlet idaresi değil.

9: Hizmete dünyevî gölge düşmemeli.

10: Cemaatlerle pazarlıklar bitmeli.

11: Siyaset tuzağına düşülmemeli.

12: O tuzağa yine düşülmemeliydi.

13: Hakim cereyanlara alet olunmamalı.

Epeyce bir kısmını “Cemaatler ve Toplum-Siyaset-Devlet” ve “Cemaat ve İktidar” adlarıyla çıkan kitaplarımızdan aldığımız bu yazılarla, konunun farklı boyutlarını tekrar dikkatlere sunmaya çalıştık.

Sonraki günlerde mesele ucundan kıyısından gündeme gelmeye devam etti.

AKP Sivil Toplum ve Halkla İlişkiler Birimi Başkan Yardımcısı Yalçın Özdemir’in, Alevilik projesi hakkındaki sözleri gibi.

“Yapılması gereken, 1925’te çıkan 677 sayılı devrim kanununun değişmesi. Ancak bu mümkün görünmüyor. Ama bir yol daha var” deyip devam ediyor Özdemir:

“O yasayla dede, pir, dergâh gibi kavramlar yasaklanmış, ama mürşit unutulmuş. Bu bir fırsat. Mürşit Ocakları adıyla yasal bir statü getirilir, cemevleri meselesi de halledilmiş olur. Aksi halde cemevleri illegal örgütlerin lojistik merkezi haline gelir.” (Mahmut Övür, Sabah, 3.3.16)

Devrim kanununa dokunamayıp, arkadan dolanarak, güya oradaki boşluğu kullanmak suretiyle geliştirilen bu formül ne derece sağlıklı ve kalıcı olabilir ki?

“Cemevleri illegal örgütlerin eline geçmesin” gerekçesiyle Alevilerin devlet kontrolüne alınmak istenmesi ise başlı başına sorunlu. (Devam edelim inşaallah.)

Kayyım, dağıtımını durdurduğu gazetelerin birikmiş tahsilâtını da, abone olup toplu ödeme yapmış olan okuyucuların parasını da iade etmeli.