Recep Tayyip Erdoğan Millî Görüş hareketinin “çekirdekten yetişme” isimlerinden biriydi. Kamuoyu onu ilk kez RP’nin İstanbul il başkanı olarak tanıdı. 

1991 seçimlerinde milletvekili adayı oldu. Önce kazandığı açıklandı, ama daha sonra partili rakibi Mustafa Baş’ın itirazı üzerine kaybetti. Ve fenalık geçirerek hastaneye kaldırıldı.

Kendisine gelip iyileştikten sonra durumu kabullendi ve 1994 Mart’ına kadar il başkanlığı görevini sürdürdü. 27 Mart 1994 tarihi Erdoğan’ın hayatında çok önemli bir dönüm noktası oldu. Bu tarihte yapılan yerel seçimlerde, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığına seçildi.

Böylece, milletvekilliği ile kazanamayacağı popülariteyi, yeni ünvanı ile kolayca elde etti. Türkiye’nin en büyük metropolü olan bir dünya başkentinin seçimle gelmiş başkanı olarak yıldızı parladı, ufku da o ölçüde genişledi.

İstanbul Belediye Başkanlığı, Erdoğan’ı kendi dışındaki çevreler nezdinde de, partisinin liderliğine ve başbakanlığa taşıyacak bir makam olarak değerlendirildi. 

Ama o bu konuda giderek sıklaşan suallere hep aynı cevabı verdi: “Hocam sağ olduğu sürece böyle birşey düşünmem.”

Yani Erdoğan kendisini her halükârda RP’nin müstakbel lideri olarak görüyordu. Ama daha sonra işler değişti. 28 Şubat, Erbakan’ın istifasıyla Refahyol’un çökmesi, RP’nin kapatılması ve nihayet Erdoğan’ın Ziya Gökalp’e atfen bir şiir okuduğu için 312’den hapse mahkûm edilerek başkanlıktan azledilmesi, gidişatın seyrini değiştirdi.

Görevden alınan Erdoğan hapse girerken “Bu şarkı bitmez” parolasıyla uğurlandı, çıkışta yine aynı sloganla karşılandı. Şarkının muhteva, güfte, beste, melodi ve icrasında esaslı değişiklikler olduğu ise zamanla anlaşıldı.

Hapis sonrasında Erdoğan’ın çizgi ve söyleminde ciddî farklılaşmalar gözlendi. Eczacıbaşı’nın Yalıköy’deki yalısına yemeğe davet edildi; ev sahibinin ve diğer misafirlerin şarap, kendisinin nar suyu içtiği bu davette “Radikallikle, marjinallikle hiçbir yere varamayız. Özal’ın bıraktığı yerden gideceğim” dedi. (Hürriyet, 29 Ekim ve 9 Kasım 1999) Aynı günlerde Ertuğrul Özkök’ün evine de misafir oldu. 

Dış gezilere çıktı, ABD’ye ve İngiltere’ye gitti. İçeride de dış temsilcilerle temasları oldu. Sorulunca açıkça söyledi: “ABD’li üst düzey isimlerle de, İngiliz ve Fransız temsilcilerle de konuşuyorum. Karşılaştığım haksızlık karşısında bana ülkemde sahip çıkan yokken ABD Dışişlerinden ‘Geçmiş olsun’ mesajı geldi.” (Akşam, 8 Kasım 1999)

Bu temasların yanı sıra, reklam dünyasıyla da temas kurdu. CEN Ajans’ın sahibi Nail Keçili ile etraflı görüşmeler yaptı. Erdoğan’ı ölçüp biçen Keçili, hükmünü verdi: “Ürün iyi, pazarlanabilir.” (Star, 23 Ekim 1999) Ve Keçili’nin profesyonel ekibi, “radikal-muhafazakâr” imajını silip, merkez sağın lider adaylığına uygun “liberal-uyumlu” bir görüntü ile donatmak için kolları sıvadığı Erdoğan’ı yeni bir makyajla vitrine çıkarma hazırlığına girişti.

Keçili Egebank olayı sebebiyle içeri girdiğinde bu hazırlıklar bitmiş miydi, bilmiyoruz. Bitmediyse bile başkaları devralmış olmalı. Ve Erdoğan start vermeye hazırlanıyor. “Devletle yüzde 95 oranında uzlaştık” mesajlarıyla...

Kırkıncı Hocadan sonra vefat haberi gelen Said Özdemir Ağabeye de Allah'tan rahmet, ailesine ve geride kalanlarına sabır niyaz ediyorum.