Bu tesbitin yetkili Sulh Hukuk Mahkemesince verilecek karara bağlı olduğu ifade edilen kararda, davacılar vekiline mehil verilmesine rağmen böyle bir karar ibraz edilmediği, böylece davacıların Fikir ve Sanat Eserleri Kanununda düzenlenen davaları açma hakları bulunmadığı gerekçesiyle davanın reddedildiği bildirildi. Karar Yargıtay’ca onararak kesinleşti.

 

Davacılar bu red kararını Yargıtay’a taşıyarak temyiz etmişler, ancak dâvâyı inceleyen Yargıtay 1995 yılında verdiği kararda İstanbul Asliye 2. Ticaret Mahkemesi’nin verdiği ‘red’ kararının gerekçelerini kabul ederek ilgili mahkemenin verdiği red kararını onamıştı. Kararın ilgili bölümü özetle şöyle: “Mahkemece, iddia, savunma ve dosyadaki yazılı kanıtlara göre, dâvâcıların, ... Said-i Nursî adıyla tanınan Sait Okur’un mirasçıları olmadıkları, dâvâcıların dayandıkları ve yazarın 23.3.1960 tarihinde ölümünden sonra 22.10.1963 tarihinde noterlikçe onaylanmış belgenin M. K.’nın 479-484. maddeleri uyarınca düzenlenmiş resmî vasiyetname olarak kabul edilemeyeceği, aynı belgenin M. K.’nın 485. maddesi anlamında el yazısıyla vasiyetname olup olmadığının hukuken tesbiti ise, bu hususta yetkili Sulh Hukuk Mahkemesince verilecek vasiyetnamenin tenfizi kararına bağlı olduğu, bu konuda dâvâcılar vekilince mehil (işin bitirilmesi için tanınan ek süre) verilmesine rağmen böyle bir karar ibraz edilmediği, ... böylece dâvâcıların (Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu’nun (F.S.E.K.nun) 66, maddesinde düzenlenen dâvâları açma hakları bulunmadığı gerekçesiyle dâvânın reddine karar verilmiştir. Kararı, dâvâcılar temyiz etmiştir. Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle gerektirici bütün temyiz itirazlarının reddiyle usûl ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, dâvâlı vekili gelmediğinden duruşma vekillik ücreti tayinine yer olmadığına,... 11.7.1995 tarihinde karar verildi.”

 

 

 

Yaklaşık 2 aylık bir süredir Kültür ve Turizm Bakanlığı, Risale-i Nur Küliiyatını neşreden yayınevlerine, Bediüzzaman Said Nursî Hazretlerinin kanunî mirasçılarından olmadığı iddiasıyla, bandrol vermiyor. Yayıncı Meslek Birlikleri Federasyonu (YAYFED) İstanbul İl Müdürlüğünce yapılan açıklamada, bandrol verilmeme sebebi, “eser üzerinden açılan Hak Tesbit Dâvâsı” olarak gösterilmişti. Manevî varisler tarafından açıldığı tahmin edilen dâvâ sonuçlanana kadar Bakanlık Risale-i Nur eserleri için bandrol vermeyecek. Risale-i Nur’un basımı ve neşriyle ilgili olarak 1994 yılında da benzer tartışmalar olmuş, Bediüzzaman Hazretlerinin varislerim dediği talebelerden bazıları “yasal varis” oldukları iddiasıyla dâvâ açmış ve mahkeme dâvâyı reddetmişti.

 

1994 yılında açılan dâvâda Üstad Bediüzzaman’ın Emirdağ Lâhikası’nda neşrettiği vasiyetnameye dayanarak kendilerinin “yasal varis” olduğunu iddia eden bazı talebeler, kendileri dışında Risale- Nurları neşredenlerin bu fiili izinsiz yaptıklarını öne sürmüştü. Dâvâda, dâvâlıların Risale-i Nurları izinsiz olarak bastıkları ve eserde tahrifatlar yaptıkları öne sürülmüş, dâvâlıların işledikleri bu fillerinin telif haklarını ihlâl edici nitelikte olduğu iddia edilmişti. Dâvâcılar mahkemeden bu durumun tesbit edilmesini ve dâvâlıların maddî manevî tazminat ödemesini talep etmişti. İstanbul Asliye 2. Ticaret Mahkemesince görülen dâvâda; mahkeme, Bediüzzaman Said Nursî’nin T. C. kanunlarına göre, kanunî mirasçısı olup-olmadıklarının tesbiti için dâvâcılara süre vermiş, fakat dâvâcılar bu durumu tesbit ettirip mahkemeye ibraz edememişlerdi. Mahkeme bu durum karşısında dâvânın reddine karar vermişti. İstanbul Asliye 2. Ticaret Mahkemesi dâvânın reddini şu şekilde açıklamıştı: “...iddia, savunma ve dosyadaki yazılı kanıtlara göre, dâvâcıların, dâvâ konusu eserler dizisinin yazarı olan Said-i Nursî adıyla tanınan Sait Okur’un mirasçıları olmadıkları, dâvâcıların dayandıkları ve yazarın 23.3.1960 tarihinde ölümünden sonra 22.10.1963 tarihinde noterlikçe onaylanmış belgenin Medeni Kanun’un (M.K.) 479-484. maddeleri uyarınca düzenlenmiş resmî vasiyetname olarak kabul edilemeyeceği gerekçesiyle dâvânın reddine karar verilmiştir.”