Neredeyse yarım asırdır terörle başı dertte olan ülkemizin, bu meseleyi nasıl halledeceğini tesbit edememiş olması ayrı bir hadisedir. İşin özünde ve esasında ‘eğitim’ meselesinin yattığını hâlâ anlayamadıysak vay halimize...

Eğitim denildiğinde de akla ister istemez televizyon gelir. Bir ‘alet ve vasıta’ olan televizyonun, büyük ölçüde kötülüklere vasıta olduğu da herkesin malûmu. Tabiî ki şikâyetçi olduğumuz vasıta tek başına televizyon değildir. İnsanın aklını çelen, ekseriyetle yanlış yollara sevk eden ve kötülüklere dâvet eden bütün vasıtalar hükmen televizyondur. Buna ‘sanal âlem’ dediğimiz internet dünyası ve ‘akıllı cep telefoları’ da dahildir.

Televizyonun zararlı etkilerinden kendisini koruyabilen bir ‘köy’ü ziyaret etme imkânı bulduk. Rize’nin İkizdere ilçesi, Cimil Vadisindeki ‘Ortaköy’ çareyi bulmuş: Köydeki hiçbir evde televizyon yok! 

Önce bu şanslı köyü biraz anlatmak lâzım: Cimil’de yan yana 3 köy var. Güvenköy, Ortaköy ve Başköy. Cimil’deki Ortaköy’de yaşayanların tamamı Kumbasar soyadını taşıyor. Karadeniz ölçülerine göre buraya ‘yayla-köy’ demek daha doğru. Çünkü kış aylarında köy tamamen kapanıyor. Herkes şehre göçüyor, Nisan ayı geldiğinde ise peyderpey insanlar yeniden köylerine dönüyor. Büyük şehirlerde yaşayanlar için tam bir tatil beldesi. Zaten köyde yaşayanların tamamının başta İstanbul olmak üzere büyük şehirlerde işi-gücü var. Dolayısıyla ‘yayla-köy’de eski köy hayatı yok. Hayvancılık çok çok azalmış. Ancak köylerin güzelliği, yerli ve yabancı turistlerin ilgisini çekmeye devam ediyor.

Peki, nasıl olmuş da köye TV girememiş? Köylüler bunu şöyle anlatıyor: “Bu köyün tamamı birbirinin akrabası. Eskiden herkes birbirini tanırdı. Şehre göçünce görüşmek ve tanışmak zorlaştı. Tanışma ve kaynaşma ancak yaz aylarında köyümüzde mümkün oluyor. Bunun için köyümüzde hiçbir evde TV yok. Dernek olarak bu kararı aldık ve herkes bu karara uyuyor. Sadece köy odasında/kahvesinde bir adet televizyon var. Dolayısıyla akşamları oturup tv izlemek yerine birbirimizi ziyaret ediyor, tanışıyor, konuşuyor ve sohbet ediyoruz. Çocuklarımız da bundan memnun. Yeni arkadaşlıklar kuruyorlar. TV olunca sohbet ve tanışma bitiyor.”

Akla hemen ‘akıllı telefon’lar geliyor. Buna da çare bulunmuş. Köyde cep telefonuyla konuşmak, ‘alo’ demek mümkün; ama sistem 3G’yi desteklemediği için ‘akıllı telefonlar’la da internete girmek mümkün değil. 

Bu durumu öğrenince bu köyde yaşayanları ve bu birliği temin edenleri bin defa tebrik etmek arzu ettik ve ettik de. 

Bu güzel köyün başka güzellikleri de var. Hanımların neredeyse tamamı, mahalli isimle ‘peştemal’ denilen örtüyü kullanıyor. Hem bellerine, hem de başlarına bağladıkları bu peştemal; tam tesettürü temsil ediyor. Yaşlı ninelerin bu halleri hakikaten görülmeye değer... Güzel bir ayrıntı da, büyük şehirlerde yaşayanlar bile köye gittiklerinde aynen nineleri gibi başlarına ve bellerine ‘peştemal’ bağlıyor. 

Bu güzellikleri ile bütün köylere örnek olan Cimil Ortaköy’ü bin defa tebrik ettik ve bütün Türkiye’ye örnek olmasını temenni ettik.