“Şehirlerde ne varsa köyde de o olsun” diyerek şehirlerdeki tembelliği köylere taşıdık. Neticede ne şehirlerimiz şehir, ne de köylerimiz köy oldu. Köyler boşaldı, şehirler kalabalık sebebiyle yaşanmaz hale geldi.

“Tarımdaki nüfus çok fazla” denildi, tarımla uğraşanlar neredeyse kınandı. Herkes ‘kalem efendisi’ olmaya teşvik edildi. Dünyadaki gelişmeleri de takip edemeyince soğanı, sarımsağı dahi ithal eder duruma geldik.

Okul kitaplarımızda ‘ürettiği tarım ürünleri kendi ihtiyacını karşılayan 7 ülkeden biri’ olduğumuz öğretildi. Uzun yıllar bununla övündük. Şimdi ise etten süte her şeyi ithal ediyoruz. Bir zamanların “Yerli malı, yurdun malı” sözü de çoktan unutuldu ve ‘dünya malı yurdun malı’ oldu. 

Elbette dünyadaki gelişmelerden kendimizi ayrı tutamayız. Tarım ürünleri ya da başka şeyler ithal da edilir, ihraç da. Önemli olan bunun bir plan dahilinde yapılmasıdır. Petrolümüz yok diye maddî imkânsızlıklara bahane bulurken, soğanı dahi ithal etmeyi nasıl izah edeceğiz? Şartlara uygun olarak çalışılsa soğan ya da sarımsak ithal etmek durumunda kalır mıydık?

Gelişmeler gösteriyor ki çift haneyi gören enflasyonu dizginlemek için Meksika’dan nohut, Kırgızistan’dan kuru fasulye ithal edilecekmiş. Daha uygun şartlarda kendimizin üretebileceği gıda maddelerini başka ülkelerden ithal etmek mecburiyetinde kalmak bir planlama hatasını göstermez mi?

Çarşı pazardaki fiyatlardan haberimiz var mı? “Çok daha önemli” işlerle uğraşırken acaba tarım sektörü ihmal mi edildi? Öyle bir hava oluşturuluyor ki bu meseleleri konuşmak, tartışmak, hatırlatmak bile bazılarını incitiyor. Enflasyon ya da hayat pahalılığı hepimizin meselesi değil mi? “Burada bir yanlış mı var?” diye sormak her vatandaşın hakkı değil mi? Enlasyonun kemirdiği bir sistem uzun süre ayakta kalabilir mi? Geçmiş yıllardaki hayat pahalılığının insanların ahlâkını bozduğuna dünya şahit olmadı mı?

Geçen gün mahalledeki bir marketin tezgâhında satılan muzun kilo fiyatının 9.45 olması dikkatimizi çekti. Yanlış mı gördük diye düşündük. Sonra başka tezgâhlarda da benzer fiyatlarla karşılaşınca ikna olduk. Bu bilgiyi sosyal medyada paylaşınca bazıları; “Mevsimi değil, onun için pahalı. Mevsimini beklemek lâzım” diye mesaj gönderdi. Mevsimli ya da mevsimsiz, lüks ya da değil; bu fiyat normal midir? Muz böyle de patates ucuz mu?

Denilebilir ki “Bu fiyatlara rağmen üretici zarar ediyor, kârını komisyoncular yiyor.” Eğer böyle ise sorumluluk yine Türkiye’yi idare edenlerde olmalı. Sistem üretici aleyhinde ise bunun hemen düzeltilmesi lâzım. Kanun ya da yönetmelik, ne gerekiyorsa yapılmalı ve en önce üretici kazanmalı ki üretim devam etsin. Üreticinin küstüğü, arazisini ekmediği durumlarda faturayı hep birlikte öderiz.

Başka konularda olduğu gibi tarımda da çare doğru planlama ile üretimi arttırmaktadır. Ovalarımızın boş kaldığı, tarım ürünlerini dışarıdan ithal eden bir Türkiye daha büyük ve zengin olabilir mi?

El birliği ile tarımı öldürdük, şimdi başında ağlıyoruz. “Bismillah” diyerek toprağa kazma, traktör, saban, tırmık vuralım ki bereket fışkırsın...