Hem bitip hem de bitmeme ihtimali, alınacak tedbirlerle ilgilidir. Sporda şiddet ekenlere ‘dur’ deyip gerekli müeyyideler uygulanırsa şiddet biter. Yok, yapanın yanına kâr kalır ve meydana gelen şiddetin üstü örtülürse, var olan şiddet bitmek bir yana maalesef artarak devam eder. 

Tabiî ki burada mesele idarecilerin alacağı karardır. Var olan şiddet kesin olarak sona erdirilmek isteniyorsa spora şiddet katan kim olursa olsun karşısında kanunları bulmalıdır. Neredeyse kavgasız gürültüsüz maçın olmadığı bir yerde, “Spor kardeşliktir, barıştır. Spor gençleri kötülüklerden uzaklaştırır” demek problemleri halıların altına süpürmek anlamına gelir ki bundan hepimiz zarar görürüz.

Haberlere bakılırsa spordaki şiddeti sona erdirmek için Ankara’da bir toplantı düzenlenmiş. Gençlik ve Spor Bakanlığı tarafından düzenlenen toplantıda “Sporda Şiddet ve Düzensizliğin Önlenmesine Dair Kanun”un uygulanması, müsabakaların düzen ve huzur içinde yapılmasının sağlanması konuları ele alınmış. Toplantıda konuşan idarecilerin neredeyse tamamı spordaki şiddeti kınamış ve şiddete bulaşanlara karşı her türlü tedbirin alınacağını ifade etmişler. Doğru yapmışlar, ancak bu sözlerin salonlarda kalmaması ve uygulanması gerekir.

Spora taraftar gözüyle bakmayanlar sahalarda yaşananları daha net görebilir. Maalesef taraftarlık hissiyle bakanlar kendi takımının ya da seyircisinin hatalarını da savunur hâle geliyor. Hangi taraftar yapmış olursa olsun her türlü küfür, hakaret ve şiddet toplu olarak reddedilmediği müddetçe sahalardaki ve sokaklardaki şiddetin önünü almak mümkün olmaz. Elbette gazete ve televizyonlar başta olmak üzere medyanın da bu noktada büyük bir sorumluluğu vardır. Bazen öyle haber ve yorumlar yapılıyor ki taraftarların akılla hareket etmesi mümkün olmaktan çıkıyor.

Spordaki şiddete sadece rakamlar ölçüsüyle bakmak da hatalı neticeler verebilir. Meselâ, şiddet hadiseleri sayıca azaldığı hâlde şiddetin muhtevası, sebep olduğu yıkım daha da artmış olabilir. Bu bakımdan sadece rakamlara bakarak karar vermek yanıltıcı olabilir.

Türkiye son yıllarda başta futbol olmak üzere spora maddî anlamda büyük yatırımlar yaptı. Neredeyse her şehre bir stad ve benzeri spor tesisleri yapıldı. Acaba bu yatırımlar yapılırken aynı ölçüde ve eş zamanlı olarak spordaki şiddeti nasıl azaltacağımızı konuşup hesaplayabildik mi? Spor ahlâkı ve centilmenliğin bu sahada yapılacak maddî yatırımlardan daha öncelikli olduğunu düşünebildik mi?

Bazı meseleler var ki tabu hâline getirildiği için konuşulması ve tartışılması bile istenmiyor. Her şehre bir spor salonu ya da stadı yaparken, aynı kararlılıkla kütüphaneler yapabildik mi? Aynı şekilde gençlerin manevî ve ahlâkî eğitimi için samimî gayretler ortaya koyabildik, onlara ulaşabildik mi?

Hiç kimse ‘Şu kadar yeni okul binası yaptık’ demesin. Binalardan önce kalplere ve akıllara ulaşacak adımlar atılmalıdır. Aksi hâlde sporda şiddetin bitmesini beklemek rüzgâr ekip meltem beklemekten farksız olur. Rüzgâr ekmeyelim ki, bize fırtına ve şiddet olarak dönmesin.