Sağlık çok önemlidir, ama İslâm inancına göre en önemli olan ‘iman’dır. Çünkü malûm olduğu üzere her insanın başına cennet ya da cehennemi “kazanmak veya kaybetmek” dâvâsı açılmış ve bu dâvâ da ancak “iman” ile kazanılabilir.
“Ahiret hayatını” kazanamayanlar içindekilerle birlikte dünyayı ve mümkün olsa uzayı kazanmış olsa ne fayda?
Nitekim, Kâinatın Efendisi Peygamberimiz Hz. Muhammed (asm) şöyle buyurmuştur: “İman müstesna, hiçbir kişiye sıhhatten daha hayırlı bir nimet verilmemiştir.” (Tirmizî, Hadis No.: 3553)
Dünyanın yarısına hükmeden Kanunî Sultan Süleyman’ın “Halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi,/ Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi” sözü de bu anlamda çok meşhurdur.
Sağlık konusunda müsbet adımlar atılmakla beraber, problemlerin sona erdiği de söylenemez. Gazetelerde yer alan bir haber, “insan unsuru”nun ne kadar önemli olduğunu bir defa daha hatırlattı. Haberin yarısı bile doğru olsa, sağlık sisteminde ciddî sıkıntılar yaşandığı kabul edilmelidir. Maksadımız şahıslar olmadığı için, haberi şöyle özetleyebiliriz:
İddiaya göre bir devlet hastanesinde uygulanan yanlış tedavi, 4 yaşındaki çocuğun bir elinin kesilmesine sebep olmuş. Çocuğunu karın ağrısı şikâyetiyle hastaneye götüren anne hadiseyi şöyle anlatmış: Kızımın boğazına baktılar ve ‘üşütmüş’ dediler. Daha sonra karnının röntgenini çektiler, ‘Karnını üşütmüş’ dediler. Sol eline iğne (serum) taktılar. Aynı gün akşam eli şişmeye başladı. Ben onu fark ettim ve serumu çıkarttırdım. Bu sefer de sağ eline taktılar. Sağ elinde de deri altına vermişler. Deri altına verildiğinde şişmeye başladı. Hemen hemşire odasına koştum. Hemşireye, ‘Kurban olayım yetişin, çocuğumun kolu fena’ dedim. ‘Geliyoruz’ dediler, çay ve sohbete devam ettiler. (Ankara’ya sevk edildik.) Çocuğumun kolunun kangren olduğunu söylediler. 3 kez ameliyat oldu. Çocuğumun kolu gibi dünyam da karardı. (HaberTürk, 13 Mart 2015)
Sonrasında yapılan resmî açıklamada konu ile ilgili olarak soruşturma açıldığı ifade edilmiş.
Bu iddia tamamen asılsız da olabilir, gerçek de. Ancak buradaki asıl mesele, şu tesbitte düğümleniyor: “‘Geliyoruz’ dediler, çay ve sohbete devam ettiler.”
Bu noktada çok ciddî sıkıntı vardır. Gerekli tedbirler alındıktan sonra her türlü kazanın meydana gelmesi mümkündür. İnsan hasta da olur, yanlış tedavi de olur, ölüm de mümkün. Fakat, işin içinde ihmal olması insanları üzüyor, mahvediyor. Eğer bir görevli, işini yapmıyorsa, yardım istendiğinde sözü ile değilse de, fiilen “Bana ne” diyorsa, hasta yakınlarını başından savıyorsa; böyle yapanlara kesinlikle mani olmak lâzım.
Şimdi, bu iddiayı duyup da, “Yok, böyle bir şey olamaz. Hiçbir hastanede bu hadise yaşanmaz. Görevliler hasta yakınlarını başından savmaz. Yardım istendiğinde interneti, cep telefonunu, sohbeti, çayı bırakır” diyen çıkar mı?
Başta da ifade etmeye çalıştığımız üzere maksadımız insanları, kişileri ve kurumları suçlamak değildir. Ortada bir dert var ve bu dert hepimizindir. O halde çareyi de hep beraber bulmalıyız. Canla başla çalışan, hastaların ve yakınlarının dertlerine deva olmak için gecesini gündüzüne katan hasta bakıcılar, hemşireler, doktorlar ve bir bütün olarak sağlık personeli elbette vardır. Onlara teşekkür etmekle beraber, işini doğru dürüst yapmayanlar da vardır. İşini, hizmet düşüncesiyle yapanlara teşekkür ederken; vatandaşa zorluk çıkaranları da eleştirmek lâzım. Ki, benzer hatalar, benzer acılar yaşanmasın...