Acaba, Cumartesi günü Isparta’nın İslamköy’ünde defnedilen eski cumhurbaşkanlarından merhum Süleyman Demirel’in cenaze namazından gerekli ibretler alındı mı? Kanaatimizce, alınması gereken ibretlerden biri de aleyhteki bunca propagandaya rağmen milletimizin yapılan iyilikleri unutmadığıydı.

Ankara ve Isparta, İslamköy’deki cenaze namazlarına iştirak edemediysek de, televizyon ekranlarından ‘canlı’ olarak takip etme imkânı bulduk. Gerek Kocatepe Camii’nde ve gerekse İslamköy’deki camide gayet kalabalık bir cemaat vardı. Bu kalabalık ‘zorla’ toplanan bir kalabalık değildi. Ayrıca, ‘devlet’in de cenazenin kalabalık olması için özel bir gayret sarfettiğini her halde kimse iddia edemez. O halde bu ilgi ve alâka, milletin kendisine hizmet edenlere aradan yıllar geçse de sahip çıktığını gösteren bir tablo olarak görülmelidir. 

Düşünün ki, yıllar önce onun sayesinde köyüne elektrik gelen vatandaşlar bu hizmeti unutmamış ve vefatı vesilesiyle onu rahmetle anıyorlar. Aynı şekilde, Şanlıurfa’dan Kıbrıs’a, Edirne’den Kars’a kadar değişik bölge ve ilçelerden kimileri toprak, kimileri de barajlardan ‘su’ getirmiş. Bu bir vefa örneği değilse nedir? Bu mübarek Ramazan gününde, sıkıntı ve zorlukları göze alarak; kilometrelerce yolu kat etmek ve Isparta’ya, İslamköy’e gitmek Demirel’e duyulan muhabbeti göstermez mi?

Yalanın revaç bulduğu günümüz siyasetinde kirlenmemek mümkün değil. Dolayısıyla 6 defa gidip, 7 defa yeniden başbakanlık koltuğuna oturan bir siyasetçinin hatasız olmasını beklemek doğru olmaz. Önemli olan, hizmetlerinin de görülmesi ve takdir edilmesidir. Demirel, uzun yıllar siyasette kalması sebebiyle en çok tenkit edilen ve aleyhinde ciddî karalama propagandaları yapılan siyasetçidir. ‘Düşman’larından daha fazla kendisine ve partisine zarar veren ‘dost’ları bile olmuştur. Her fırsatta ifade etmeye çalıştığımız üzere, mütedeyyin camia da Demirel’in hakkını vermemiştir. Yaptıkları işleri saymaya ihtiyaç yok, ama açılan bunca imam hatip liselerinde bile onun gayreti ve imzası vardır. Ne yazık ki bu okullarda okuyan çoğu kişi, onu sanki İHL’lerin önünü kapayan kişi gibi tanıdı. Neymiş, o bu işleri ‘rey/oy’ uğruna yapmış! Başkası yapınca hizmet için, Demirel yapınca oy uğruna. İyi de bunu ölçecek alet kimin elinde var?

Geçmiş yıllara bakan günümüz siyasetçileri o günlerde yapılan hizmetleri maalesef takdir etmedi. Hem onların açtığı okullarda okudular, hem de onları kınadılar. Türkiye bugün manevî hizmetler anlamında belli bir seviyeye gelmişse, acaba kimlerin sayesinde oldu? Her türlü zorluğa rağmen “Milletin inancına müdahale edilemez” diyenlerin emeği unutulabilir mi?

Belki garazkâr siyasetçiler unutur, ama görüldü ki millet; yapılan hizmetleri unutmamış. Ortada bir hizmet olmamış olsa, binlerce kişi Isparta’nın bir ‘köy’üne koşar mıydı?

Günümüz siyasetçileri ‘halkın içinde’ oldukları propagandasını yapıyorlar, ama ‘eski’ görüntüler bu iddianın da doğru olmadığını gösteriyor. Düşünün ki bir vatandaş, o günün başbakanının yanına kadar yaklaşıyor ve elindeki ‘şapka’yı kapabiliyor. Ya bugün? ‘Koruma’ duvarlarını aşıp derdini anlatabilen kaç kişi var?

Atalarımız boşuna, “İyilik yap, denize at. Balık bilmezse Hâlık bilir” dememişler. Milletimiz unutmuyor: İyiliği de, fenalığı da. 

Bundan sonrasını fenalık yapanlar düşünsün...