Köylerdeki hayat büyükşehirlere nisbetle daha sakin olmakla birlikte Türkiye’de yaşanan umumî sıkıntılardan onlar da nasibini almış. Bir bakıma köylerin de şehirler gibi huzuru kaçmış denilebilir. 

Karadeniz, arazi yapısı itibarıyla engebeli olduğu için en çok sıkıntı köy yollarında yaşanıyor. Geçmiş yıllara nisbetle yollar daha bakımlı olsa da, bazı mahallerde sıkıntılar devam ediyor. İdareciler, yayla turizminin gelişmesi gerektiğini ifade ediyorlar, ama bunun ilk adımı olan yollara gerekli yatırımlar yapılmıyor. Yayla yolları bir yana, bazı köy ve mahalle yolları da 2016 yılına göre çok yetersiz. Örnek olması bakımından bir iki hatırlatma yapabiliriz: Çayeli-Senoz Vadisi ana yolu, geçen Kasım ayındaki (11 Kasım 2015) sel tahribatının izlerini taşıyor. Bir iki noktada yolun bir şeridi tamamen çökmüş durumda ve aradan bir yıl geçtiği halde bu tahribat tamir edilmemiş. Ayrıca, aynı vadi üzerindeki Ormancık Köyü yolu da çok bakımsız. 

Daha kötü olan yerler de var. Meselâ, Buzlupınar Köyü’ndeki bir mahalle yolu (Araston Mahallesi) fiilen kapalı. Bu mahallenin eski yolu bakımsız ve uzun olduğu için geçen yıllarda kısa bir yol yapıldı. Yapıldı, ama neredeyse hiç kullanılamadı! Bugün de bu yeni yol kullanılamaz durumda. O kadar kötü, rampa ve taşlık ki, arazili araçlar bile bu yolu kullanamıyor. Ee, yazık değil mi? Kullanılamayacaksa bu yol niçin yapıldı? Devletin ve milletin imkânlarının çar çur edilmesi yanlış değil mi?

Basit meseleler gibi görülse de bunlar önemli. Zamanında iyi yapılmamış işler, yollar ve yatırımlar; hem devlete hem de millete daha pahalıya mal oluyor. Yapılan yollar belli bir plan dahilinde beton ya da asfaltla kaplansa yolların bozulma ihtimalleri azalır ve her ay, her hafta tamir ihtiyacı olmaz. Genelde Karadeniz’in ve özelde Rize’nin bir derdi de dere taşkınları ve sellerdir. “Her nimetin bir külfeti olur” hükmünce, sebepler tahtında temiz hava ve yeşil örtü için yağmur gerekli. Fazla yağmur da derelerin taşmasına ve sellere sebep oluyor. Bir bakıma, yeşili seven sele katlanır durumu sözkonusu.

Çayeli, adından da anlaşılacağı üzere ‘çay’ demek. Karadeniz’de üretilen çay, Türkiye’nin bütün ihtiyacını karşıladığı gibi yurt dışına da ihraç ediliyor. Üreticilerin her dönemde sıkıntıları vardı, şimdi de var. Günlük çay satışı sınırlaması anlamına gelen ‘kota’ uygulaması bunlardan biri. Organik sisteme geçmeyen çay üreticileri bu uygulamadan dolayı dertli. Elbette çay üretimindeki büyük oyuncu olan Çaykur da kendi açısından haklı. Fabrikaların kapasitesi belli. Yaş çay, depolanabilen bir tarım ürünü değil. Toplandığı gün fabrikaya ulaştırılması ve işlenmesi gerekir. Üretimdeki her gecikme çaydaki kaliteyi düşürüyor. Son tahlilde faturayı üretici ödemek durumunda kalıyor.

Organik çay üretimi yapanlar ise bu bakımdan daha şanslı. Çayeli, Senoz Vadisi de organik çay üretilen önemli vadilerden biri. “Avrupa gübresi/kimyasal gübre” verilmediği için çay üretimi miktar olarak düşmüş olsa da, farklı fiyat uygulamasıyla bu mağduriyet giderilmiş durumda. Tabiî ki ‘organik çay’lar ‘normal çay’a göre iki katı fıyatla satılıyor.

İmkân ve fırsat bulabilirsek ‘köy notları’ndan sonra ‘yol notları’ nı da aktarmak isteriz.