Bugün dünyanın şikâyet ettiği sıkıntıların temelinde de, aynı şekilde insanların kalbini ikna edemeyen eğitim sistemleri vardır. Yüzlerce okul, binlerce öğretmen olsa, buna karşılık eğitimin muhtevası, okutulan kitaplar, öğretilen bilgiler doğru ve iyi değilse; insanlığa faydalı insan yetiştirilebilir mi? Tek kelime ile hayır.

İşte bu sebeple, İslam dünyasının asıl gündemi eğitimdir ya da eğitim olmalıdır. Diyanet İşleri Başkanlığı tarafından 13 ile 16 Ekim 2015 tarihleri arasında İstanbul’da düzenlenen “1. Asya-Pasifik Ülkeleri Müslüman Dini Liderler Zirvesi”nde eğitim de doğudan ve dolaylı olarak gündem konusu oldu. 37 ülkeden 125 Müslüman temsilcinin katıldığı zirvede, değişik başlıklar altında toplantılar ve müzakereler yapıldı. Dört günlük çalışmanın ardından zirve, Diyanet İşleri Başkanı Prof. Dr. Mehmet Görmez’in okuduğu sonuç bildirgesiyle sona erdi.

Eğitim meselesi sonuç bildirisinde kısaca şöyle yer aldı: “Asya-Pasifik ülkelerinde yaşayan Müslümanlar, özellikle gençlere, yeni kuşaklara ve kadınlara sağlıklı din eğitimi sunma konusunda problemler yaşamaktadır. Genç kuşakları anlayan, onlarla sağlıklı iletişime girebilen kültürel bir atmosfere, (...) ayrıca sosyal medyada ve internet ortamında sahih dini bilginin paylaşıldığı networkların kurulmasına ihtiyaç vardır. Din eğitimi müfredatlarının güncellenmesi ve online müfredat hazırlanması gerekmektedir. Hazırlanacak müfredat ve programlar, bilgiyi dini ve gayr-i dinî diyerek bölmeyen, insani ve toplumsal gerçeklikleri dikkate alan, geleneksel bilgi mirasıyla günümüz olgusunu birlikte değerlendiren, bilgi ve bilim üreten bir anlayışa sahip olmalıdır. İslâm’ın şefkat ve merhamet, itidal ve sağduyu, hoşgörü ve müsamaha, hayırlı ve vasat ümmet anlayışını yansıtmalıdır.”

4 günlük zirvenin bir bölümü takip etme imkânı bulduk. Oturumlarda pek çok defa eğitim meselesi gündeme geldi. Konuşmacıların sunumları sonrası katılımcıların sorduğu sorular, İslam dünyasının mevcut eğitim sistemini sorgular mahiyetteydi. Dış dünyadaki ‘İslamdan korku’nun bir sebebinin de, ‘iki kanatlı olmayan’ eğitimden kaynaklandığına dikkat çeken konuşmalar oldu. Nitekim bu konuşmalar, kısmen ‘sonuç bildirisi’nde de yerini almış.

Program aralarında sohbet etme imkânı bulduğumuz misafirlerden de dikkat çekici değerlendirmeler işittik. Umumi olarak Türkiye’ye karşı muhabbet ve dua var. Hem maddi hem de manevi destek bekliyorlar. Ayrıca şunu da gördük ki, İslam âlemi Risale-i Nur’un metoduna muhtaç. Konuşmalarda farklı ifadelerle bu ihtiyaç hissediliyor. Mesela, “İslamı doğru temsil edelim, kötü örnek olmayalım” şeklindeki ifadeler, Risale-i Nur’un üslubunu hatırlatmaz mı?

Bu ve benzer toplantılar daha sık ve değişik konularda tekrarlanmalı. Ayrıca bu toplantılara katılanların Türkiye’yi daha yakından tanımalarına imkân verecek organizasyonlara da ihtiyaç var. Keşke misafirler, Türkiye’de aynı maksatla faaliyet gösteren sivil toplum kuruluşlarıyla da bir araya getirilebilseydi... Daha önce de ifade etmeye çalıştığımız üzere bu ve benzer toplantılara medyanın ilgisi de yetersiz. Bunda, elbette organize edenlerin ihmali de söz konusudur. 

İyi eğitim ve İslama güzel örnek olma, İslamı iyi temsil etme bütün Müslümanların ortak derdi olduğuna göre çareleri de hep beraber konuşarak, meşveret ederek bulabiliriz.