Yazıda, şehirlerde yaşayan çocukların hayvanları ve dolayısıyla çevreyi tanıma imkânından mahrum kaldıklarına dikkat çekerek, parkta gördüğümüz bir sincap yavrusuna gösterilen ‘ilgi’yi dile getirmiştik. 

‘Hayvan sevgisi ihtiyacı’na dikkat çekmek için de, “Düşünün ki Türkiye’nin en kalabalık şehrinde doğru dürüst ziyaret edilebilecek bir ‘hayvanat bahçe’miz bile yok. Bu da acil bir ihtiyaç değil mi?” diye sormuşuz. (Yeni Asya, 8 Nisan 2016) 

“Bir ‘hayvanat bahçe’miz bile yok” dememize itiraz geldi. İtiraz edenler, hayvanların ormanlardan alınarak ‘kafes’lere tıkılmasına ve insanların eğlencelerine alet edilmesine itiraz ediyorlar. Haklı bir itiraz. Elbette biz de böyle bir uygulamaya itiraz ederiz, en azından bu anlamda bir ‘hayvanat bahçesi’ olsun diye ‘kampanya’ açmayız.

Fakat ortada bir ihtiyaç var. Büyük şehirlerde yaşayan çocuklar hem hayvanları hem de bitkileri/tarımı tanımadan büyüyor. Bu noktada büyük bir cehalet var. Sadece sokaklardaki kedi ve köpekleri görmüş oluyorlar. İlerleyen yaşlarda da bu bilgi eksikliği hissediliyor. Geçenlerde, İstanbul’da büyümüş bir ‘müdür’, ‘tereyağı’nın nasıl yapıldığını bilmediğini söyledi. Elbette ‘süt’ten yapıldığını biliyormuş, ama nasıl bir işlemden sonra tereyağının elde edildiğini merak etmiş. Köyde yaşayanlar için basit bir konu, ama işte şehir hayatında doğmuş büyümüş ve sonunda ‘müdür’ olmuş bir kişi, bu hususta bilgisiz kalıyor. Çocukların hali buna kıyas edilebilir.

Çevreyi, hayvanları ve bitkileri tanımak için, uydurulmuş bir isim de olsa “doğal yaşam parkı” örnekleri vardır. Hayvanların ‘ormanda’ymış gibi yaşayabildiği, ‘kafes’lere konulmadığı mekânlar kurulabilir. İstanbul’un bazı ormanları bu şekilde düzenlenebilir. Elbette bu da yetmez. Başta çocuklar olmak üzere pek çok kişinin buraları ziyaret etmesi de temin edilmeli. Umulur ki hayvan sevgisi insanların daha merhametli ve şefkatli olmasına vesile olur.

Emirgân Korusu ya da benzeri yerlerde evcil hayvanların yaşaması temin edilemez mi? Meselâ, bu ya da benzer parklara gidenler ‘süt çeşmesi’ olan inleri, koyunları ve keçileri görse; ‘canlı yayın’da onlardan süt sağılmasını izlese, sütün peynire, yoğurda ve tereyağına dönüşü için yapılan çalışmaları görse faydalı olmaz mı? Hatta, belli bir program çerçevesinde öğrenciler ‘tarım ve hayvancılık dersi’ni bu mekânlarda yapsa? Elbette bu isimde bir ders yok, ama ‘hayat bilgisi’ bu anlama gelebilir.

Bazı şehirlerimizde ‘hobi bahçeleri’ adı altında insanların toprakla haşir neşir olması ve bahçe tarımı yapmasına imkân sağlanıyor. Bu uygulamanın, talep olan her ilde sağlanması isabetli olur. Her mahallede koyunların, keçilerin ve tavukların olduğu parklar ve bahçeler olması çok mu zor?

İnsanların teneffüs ve tefekkürleri için yeterli parkların olmadığı şehirler için çok şey mi istiyoruz?