Hocalarımız her fırsatta ‘gururlanma insanoğlu’ der, ama şeytanın yanıltması sebebiyle insanlar ekseriyetle bu tuzağa düşer.

Gurura kapılmanın siyasi neticeleri de her zaman hüsranla sona erer. Yakın ve uzak tarihimiz, gurur ve kibire kapılmanın kaybetme ile neticelendiğine şahittir. Hepimizi bekleyen bir tehlike olduğu için, kibir ve gurura kapılmama adına her fırsatta duaya sarılmamız lazım.

Türkiye’yi idare edenelerin de ‘siyasi gurur’a kapıldığı anlaşılıyor. Ortalama her iki kişiden birinin oyunu alan siyaetçiler, kendilerinde fazlaca güç vehmedip, “Biz her şeyi yaparız. Kimse bize yan bakamaz” anlayışına doğru savruldu. 

Siyasi iktidarı bu hususta ikâz edenler oldu, ama dinleyen kim! İyi niyetle yapılan hatırlatmalar bile ciddi itirazlarla karşılaştı. Neticede su çekildi, tablo ortaya çıktı. İtiraflar başladı. 

Dün, başkalarının itiraz ve ikazlarını dikkate almayanlar, bugün aynı ikazları kendileri için yapıyorlar. Bir AKP milletvekili şöyle demiş: “Kimi yerlerde kendimize yenildik, kimi yerlerde nefsimize yenildik. Biz yola çıkarken ilkelerimiz vardı. (...) Zaman içerisinde kibirlendik, böbürlendik. Gururlandık, kendimizi halkımızdan daha farklı bir yere oturtmaya çalıştık. Her birimiz belediye başkanı olduk, kimileri milletvekili oldu, kimilerimiz de bakan oldu derken iktidarın şehvetine yenik düştük. Bize kibir yakışmaz, bize iktidarın şehvetine yenik düşmek yakışmaz. Bize makamlarımız üzerinden caka satmak yakışmaz. AK Partinin kuruluş felsefesine yeniden döneceğiz. (...) Fakir, fukaranın, garip ve gurabanın, kimsesizlerin kimi olabilmek için yola çıktık. Biz onlarla yeniden kucaklaşacağız. (...) Nefsimizi ayaklarımızın altına alacağız.” (AA, 17 Temmuz 2015)

“Gururlandık, kendimizi halkımızdan daha farklı bir yere oturtmaya çalıştık” diye itiraf ediliyorsa, kusura bakılmasın; bu basit bir hata değil. “İyi ya, hatalarını itiraf ettiler. Üzerlerine varmayın” denilebilir. Maksadımız kimseyi eleştirmek değil. Ancak kanaatimiz şudur ki, bu ‘itiraf’ onları kurtarmaya yetmeyecek. Çünkü, bir yandan ‘itiraf’ ederken, öte yandan bu itiraf icraatlarla desteklenmiyor ve bu saatten sonra da desteklenmesi mümkün değil. İtiraf ediliyor, ama kibir ve gurur abidesi haller devam ediyor. Mesela, ‘vip’ siyasetçilerin gittiği camilerde bile halen ‘akreditasyon’ uygulamaya devam ediliyor. Bu tavrı sergileyen bir siyasetçinin; kibri ve gururu bir kenara bıraktığı söylenebilir mi?

“Ne doğrarsan tabağına, o gelir kaşığına” misali, sergilenen kibrin ve gururun bedeli bir şekilde ödeniyor ve ödenmeye devam edecek. Bu itirafların işe yarayacağı kanaatinde değiliz. Geç kalan bir itiraf olduğunu düşünüyoruz. 

Keşke, “Gururlanma insanoğlu/ Ölmemeye çaren mi var?” mesajlarına kulak verilseydi. İkinci bir tehlike de, bu ikazları yapanların bile ‘kraldan fazla kralcı’lar tarafından dışlanma tehlikesidir. Vekiller böyle dediği halde, itiraz eden ‘asıl’lar bile vardır.

“Bunları kibir ve gurur yıkacak” diyenleri onuncu köye kovmaya çalışanlar düşünsün. 

Ya Rabimiz! Bizi kibir ve gururdan muhafaza eyle. Amin, amin, amin.