Bir yanda bazı şehirler ve ülkeler bombalanarak yıkılırken öte yanda tören düzenlenip ‘Dünya Barış Günü’ kutlanıyor. Bu cümleden olarak bir kutlama töreni de Ankara’da düzenlenmiş.  

Tabiî ki her tören gibi Ankara’daki törende de çok güzel sözler söylenmiş ve konuşmalar yapılmış. Konuşmacılardan biri olan Birleşmiş Milletler (BM) Mukim Koordinatörü Kamal Malhotra, “Barış, insanların ihtilâflarının ve yoksulluğun olmadığı, refahın sağladığı imkânları herkesin paylaştığı küresel bir toplum inşa etmektir. Barış, birlikte büyümek ve birbirimize evrensel bir aile gibi destek sağlamaktır” demiş. 

BM yöneticisi Kamal Malhotra törende yaptığı konuşmada, günümüzde dünyanın dört bir yanında insanların terör saldırısı ya da salgınla karşı karşıya kalma korkusu yaşadığını da hatırlatıp “Çatışmalar, dünyanın dört bir yanında aileleri evlerini terk etmeye zorluyor; çocukları okulsuz bırakıyor ve insanların istismar edilmelerine yol açıyor” tesbitini dile getirmiş.

Türk Japon Vakfı Başkanı Tayyar Sadıklar da programda yaptığı konuşmasında Hindistan Bağımsızlık Hareketi’nin siyasî lideri Mahatma Gandi’den alıntı yaparak şöyle demiş: “Bu dünyada gerçek barışa ulaşacaksak ve savaşa karşı gerçek bir savaş vereceksek, işe çocuklarla başlamamız gerekiyor. Doğal masumlukları içinde büyürlerse savaşmamız gerekmez. Tam tersine sevgiden sevgiye, barıştan barışa gideriz.”      

Gerçek komutanların büyüklüklerini ispat için savaş kazanmaya ihtiyacı olmadığını da hatırlatan Tayyar Sadıklar, “Onlar yeri gelir, bir zamanlar düşmanı olan kişilerin bile önünde kendi istekleriyle selâm durabilir ve barışın en önemli savaş olduğunu bilirler” demiş. (AA, 21 Eylül 2016)

BM Genel Kurulu’nun 1981 yılında aldığı kararla her yıl 21 Eylül milletler arasında barışın desteklenmesi ve güçlendirilmesi amacıyla “Dünya Barış Günü” olarak kutlanıyormuş.

Yöneticilerin dile getirdikleri bu tesbitlere itiraz eden olur mu? Elbette fıtratları bozulmamış bütün insanlar barış içinde yaşamak ister. Savaşı isteyen silâh tüccarlarının bozulmuş olduğunu kabul etmek lâzım. Hakikî bir insan başkasının ölümü üzerinden para kazanmayı düşünebilir mi? Böyle düşünen bir kişi kurum ya da güç merkezi insanî duygular taşıyabilir mi?

Barışı en önemli savaş olarak yorumlamak da dikkat çekici. Bu mesele farklı bir cepheden ele alınacak olursa “En büyük savaş nefisle olanıdır” tesbitini de tasdik etmiş olmaz mı? Normalde nefisle fiilî bir ‘savaş’ olmaz. Nefsin ve şeytanın emrettiği kötülükleri yapmamak, ‘insan’ olarak kalabilmek gerçekten de en büyük savaştır.

İnsanlık meseleye bu pencereden bakabilirse muhtemeldir ki fiilî savaşlar daha erken zamanda sona erer ve dünya sulh ve sükûna kavuşur. 

En önemli savaşın nefisle olan mücadele olduğunu ve barışın asıl, fiilî savaşların tali/ayrıntılı meseleler olduğunu hep akılda tutalım. Barışı önceleyelim ki savaşlar uçup gitsin inşallah.