Çünkü uzmanlar mevcut eğitim sisteminin gençleri hayata hazırlayamadığı konusunda ikazlarını sürdürüyorlar. Aksini iddia edip, “Eğitim sisteminden memnunuz. Gençleri hayata hazırlıyor. Mevcut sistem devam etsin.” diyen kaç kişi çıkar?

Öğrenci, veli, öğretmen ve uzumanların memnun olmadığı bir eğitim sistemini bu şekliyle sürdürmek mümkün olmayacağına göre sistemi iyileştirmek durumundayız. Okulların adını değiştirerek, mecburî eğitim yılının süresini uzatarak ya da kısaltarak bu sistemi düzeltmiş olmayız. Eğer öyle olsaydı, 8 yıl kesintisiz eğitim ya da 4 + 4 + 4 olmak üzere 12 yıl süreli mecburî eğiim sistemi hayata geçirildiğinde dertler bitmiş olurdu. Okulların binaları yenilendi, sınıflara ‘akıllı tahta’lar girdi, ama sistem yine de memnun etmiyor. Milletin memnuniyeti artmış olsa her yıl yeni arayışlar devam eder miydi?

Maya Okulları Kurucusu ve aynı zamanda Gazi Üniversitesi Öğretim Üyesi olan Prof. Dr. Ziya Selçuk, eğitim konusunda düzenlenen bir toplantıda şöyle demiş: “(Öğrenciler) Diploma almayı ikinci plana atsınlar, diploma artık herkeste var. Önemli olan alınan dersler değil, ders dışında öğrencilik boyunca ne yaptığı. Gençliğin hayata hazırlanabilme diye bir seçeneği yok. Gençlik hayata değil, sınava hazırlanıyor. Hayatın istediği becerilerle sınavın istediği beceriler birbirinden uzak.” 

Aynı toplantıda konuşan Gazi Üniversitesi öğretim görevlisi Doç. Dr. Selçuk Özdemir de önümüzdeki 25 yılda dünyada hâlen mevcut olan iş kollarından yarısına yakınının ortadan kalkacağını hatırlatmış. Ülke olarak bu yönde bugünden ve acilen bir eğitim projeksiyonu geliştirmemizin önemini hatırlatan Özdemir, çocuklarımıza sadece matematik, fen, sosyal değil; aynı zamanda algoritmik düşünebilme becerilerini de kazandırmak gerektiğine dikkat çekmiş.

Dünyada başarılı olarak kabul edilen eğitim sistemlerinde ‘okul dışı meşgaleler, işler’ fazlaca dikkate alınıyor. Ülkemizde ise bu konu en çok ihmal edilen konular arasında. Çocuklarımızı futbol dışında başka bir alışkanlığa teşvik eden öğretmene rastlayabilir miyiz? Okul dışı faaliyetler çocuklarımızı hayata hazırlıyorsa bu yolu niçin ihmal ediyoruz? “Gençlik hayata değil, sınava hazırlanıyor. Hayatın istediği becerilerle sınavın istediği beceriler birbirinden uzak” tesbitinin hep akılda tutulması icâb etmez mi? Hayata değil de sınava hazırlanan gençler, çocuklarımız, hayatın gerçekleriyle yüzleştiklerinde nasıl ayakta kalabilecekler? Hayattan kopuk bir eğitim sisteminin başarılı olması mümkün olur mu?

Önümüzdeki 25 yılda dünyada hâlen mevcut olan iş kollarından yarısına yakınının ortadan kalkacağı tesbiti de çok dikkat çekici. Yarın bir gün ortadan kalkacak olan iş kolları için insan yetiştiren bir eğitim sistemi için ne söylenebilir ki? Nitekim, bazı mesleklerde hiç iş imkânı olmadığı hâlde yüzlerce, binlerce genç o mesleklere yönlendiriliyor ve bir bakıma köreltilmiyor mu? Yıllardan beri ‘sanayi ve teknoloji’ der dururuz; ama sıra bu işler için adam yetiştirmeye gelince gereğini yapmayız.

Mevcut sistem için ‘yetersiz’ demek bile iltifattır. Aksine gençleri hayattan koparan, Türkiye’yi de cehalet, fakirlik ve ihtilâf bataklığına sürüklüyor denilse yeridir.

Çocuklarımızı ve gençlerimizi hayata hazırlayan bir sisteme her zamankinden daha fazla muhtacız, vesselâm.