Bu vesile ile vefat edenlere bir defa daha Allah’dan rahmet dilerken yaralılara acil şifalar diliyor ve yakınlarına da sabırlar temenni ediyoruz. Yurt yangını sonrası başta yangın merdivenleri olmak üzere kural ve kaidelere uymadığımız ortaya çıktı. Her zaman ifade etmeye çalıştığımız üzere mümkün olan her türlü konuda, her zaman, hür türlü tedbiri almak hepimizin vazifesi. Birilerini suçlayarak bu kısır döngüden çıkamayız.

Yurt faciası esnasında şehit olan öğrencilerin cenazelerinin köye götürülmesi esnasında başka bir faciayı daha millet gördü. Aladağ’ın Köprücük Köyü yolu o kadar kötüydü ki cenaze arabaları çamura saplandı ve arabalar ancak itilmek suretiyle köye ulaşabildi. Gazetelerde yer alan haberlere göre yolda sadece ‘arazili’ yani 4 çekerli arabalara müsaade edilmiş. Elbette köy yollarının şehir yolları gibi olması beklenemez, ama cenaze taşıyan bir minibüsün gidemediği yola da yol denir mi?

Tabiî ki bahse konu olan köy yolu baştan sona çamur içinde değil. Yaklaşık 2 kilometrelik yol bu şekildeymiş. Peki, yüz metre bile olsa bir yol arabalara geçit vermiyorsa orada ciddî bir problem olduğu akla gelmez mi? 

Türkiye’de geçit vermeyen tek yol elbette bu köy yolu değil. Ancak böyle yolların olduğunu ancak yaşanan felâketlerden sonra öğreniyoruz. Bir köy yolu geçit vermiyorsa oraların vekilleri, valileri, kaymakamları ya da diğer yetkilileri sorumlu olmaz mı? Diyelim ki cenaze günü o yol açıldı, ya sonraki günler? Böyle bir ihmal kabul edilebilir mi?

Türkiye’nin sadece bir köyünde böyle bir tablo olsa bu durum idarecileri rahatsız etmeli değil midir? Bir köy yolunda minibüs gidemiyorsa, İstanbul’un, Ankara’nın, Antalya’nın bütün yollarına gül dikseniz bir anlam ifade eder mi? Bu meseleleri dert etmeyen idarecilerin facialardan ibret ve ders alacaklarını düşünebilir miyiz? Orada işlemeyen bir köy yolu varken buradaki yollarda yüz kilometre hız yapılsa ne fayda?

Aladağ Köyü’nde başka sıkıntılar da varmış. Köyde yaşayan Ümmü Dönmez Nine, elektriklerin devamlı surette kesildiğinden şikâyet etmiş. Daha da önemlisi Aladağ’a bağlı Köprücük ve hemen yanındaki Mengez Köyü’nde birer ilköğretim okulu varmış, amma her okulda sadece BİR öğretmen görev yapıyormuş. Evet, yıl 2016’nın sonu ve bir okulda bir öğretmen! 10 öğrencinin olduğu okulda farklı sınıflarda öğrencilere 1 öğretmen ne kadar faydalı olabilir? Eğitim mi yapıyoruz yoksa kendimizi mi kandırıyoruz? Böyle bir tablo önümüzde varken okul öncesi eğitimi mecburî hale getirmeye çalışıp bunun da reform olduğunu anlatıyoruz... 

Bugünden tezi yok, İstanbul’un yol kenarlarındaki duvarlara harcanan paralar bundan sonra harcanmasın ve geçit vermeyen köy yolları tamir edilsin. Daha kar yağmadan geçit vermeyen köy yolları varken, bir de kar yağdığını düşünelim. 

Kusura bakmayın, ama asıl facia, bu tablo karşısında hiçbir şey olmamış gibi davranmaktır. Kim böyle davranıyorsa en iyi tabirle ayıp ediyor, kusura bakılmasın...