Elbette bu ilişkinin menfaate değil de haklılık ya da haksızlık temeline dayalı olması istenir ama gerçekler farklı.

Ve her fırsatta şunu bilmek icap eder ki aslolan, olması gereken iyi ilişkilerdir. Keşke bütün ülkeler birbiriyle iyi geçince, kavga ve niza olmasa. Keşke dünyanın dört bir köşesi barış içinde yaşasa. Keşke dünyada yaşayan her insan hem tam hürriyete hem de ekmeğe kavuşmuş olsa.

Başka ülkelerin olduğu gibi Türkiye’nin de dünya üzerinde hem dost olduğu ülkeler hen de dost olmadığı ülkeler vardır. Marifet, dost ülkelerin sayısını arttırmak ve buna bağlı olarak dost olmayan ülkelerin sayısını ise azaltmaktır. Maalesef son yıllardaki gelişmeler dost olduğumuz ülkelerin sayısını azalttığı gibi, dost olmayan ülkelerin sayısını da buna bağlı olarak artırıryor. En başta komşularımızla aramızdaki dostluklar bozuldu. Bu noktada haklı olmak da yetmiyor. “Biz haklıyız, komşu ülkeler haksız” demeke de meseleyi izah etmiş olmuyoruz. Önemli olan netice: Komşu olsun ya da olmasın dost ülkelerin sayısını arrtırabildik mi? Bu soruya gönül huzuruyla ‘evet’ cevabını veremiyorsak dış politikada, diplomaside bir sıkıntı var demektir.

Yıllardan beri dost olduğumuz Almanya ile bile ciddi sıkıntılar yaşandı. Politikacılar birbirini itham ederken her halde vatandaşı düşünmüyor. Almanya’yı 3 milyonu aşkın gurtbetçimiz var ve bunların bir kısmı Alman vatandaşı. Dolayısı ile sert sözler sarf etmeden önce onları da düşünmek icap eder.

Gerginliğin fayda vermediği anlaşılmış olacak ki Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu, geçen yıl yaşanan zorluklara rağmen Türkiye ile Almanya arasında problemlerin olması için bir sebep olmadığını söylemiş.

Çavuşoğlu, Alman “Der Spiegel” dergisine verdiği röportada, “Geçen yıl her ne kadar zorlu geçse de Almanya ve Türkiye arasında sorunlar olması için hiç bir neden yok. (...) Özellikle referandum sebebiyle görüş ayrılıklarımız vardı. (...) Fakat dostum [Almanya Dışişleri Bakanı] Sigmar Gabriel’e seçimlerden önce de söyledim: Birlikte ileriye bakalım. Siz bize bir adım atarsanız, biz size iki adım atarız.” demiş. (AA, 7 Ekim 2017)

Unutmamamız gereken önemli bir nokta var: Gerek Almanya’da ve gerek başka ülkelerde Türkiye’nin iyiliğini istemeyen ifsat şebekeleri mutlaka vardır. Ancak Türkiye’yi idare edenlerin yapması gereken şey, Almanya, Avrupa ya da dünyadaki başka ülkelerde bulunan “iyi”lerle işbirliği yapmak olmalı. Yoksa o ülkelerdeki ‘kötü’lerle kavga etmek çare değil. Kötülerin, ifsat şebekelerinin varlığını bilelim ama onlarla iş tutmayalım. Bilelim ve unutmayalım ki Türkiye’nin dostu olan ‘insan’lar da var. Nitekim Çavuşoğlu, “Avrupa’da Türkiye’yle görüşmeleri sona erdirme yönünde talepte bulunan bir çoğunluk yok’’ tesbitinde bulunmuş. 

Türkiye’nin aleyhinde olanlar azınlıkta ise niçin onlarla meşgul olalım? Türkiye’de reformları sürdüreceklerini ifade eden Çavuşoğlu şunu da ilave etmiş: “Avrupa’nın ortak değerlerine inanıyoruz. Avrupa Konseyi’ndeki ortaklarımızla başarılı bir şekilde birlikte çalışıyoruz. Maastricht kriterlerini birçok AB ülkesinden daha iyi bir şekilde yerine getiriyoruz. Neden AB’nin başarılı bir üyesi olmayalım?’’

AB’nin başarılı bir üyesi olmak istiyorsak bir gün sonrasını değil, mümkünse 100 yıl sonrasını düşünelim ve ona göre adım atalım...