Sonra Türkiye, ecnebilerin küresel egemenlik ve enerji çıkarları hesâbına, 911 kilometrelik sınırı bulunan, onlarca silâhlı örgütün kıyasıya çarpıştığı, yüzlerce yabancı istihbarat servisinin cirit attığı iç savaş kaosundaki sonu belirsiz Suriye bataklığına girse o girdaptan çıkabilecek mi?
Paris saldırısı sonrası, Ankara’nın Suriye’deki iç savaş belâsına atılmaya teşne politikalarının iflâsı bir defa daha ortaya çıkıyor.
Bilindiği gibi, Rusya’nın Suriye’de inisiyatifi ele almasıyla “Suriye politikası”nın fiyaskosunun açığa çıkması üzerine, 1 Kasım seçimlerinin ardından Cumhurbaşkanı’ndan Başbakan’a, yeniden “Suriye’ye askerî operasyonla kara harekâtı”ndan dem vurulmaya başlandı.
Doğrusu, Ankara’nın “Suriye sorunu”nu küresel mesele haline getirme ısrarının maslahatı anlaşılmış değil. Zira tıpkı Irak’a olduğu gibi, en uzun sınırının olduğu komşusuna herhangi bir askerî operasyondan en fazla Türkiye zarar görecek ve görüyor.
Gerçek şu ki, küresel ağababalarından aldıkları “yıkıp yakma görevi”yle girdikleri ülkeleri çökertmeyi hedefleyen El Kaide örgütleri ve IŞİD’, Suriye’de de “İsrail’in hâmisi” küresel zâlim güçlerin menhus maksadına hizmet ediyor.
Yıllardır dünyanın dört bir yanından devşirilen militanların iç savaştaki Suriye’de şehirleri, köyleri, barajları, fabrikaları, sanayi tesislerini, stratejik merkezleri tahribine seyirci kalan küresel güçler, şimdi de “terörle/IŞİD’le mücadele” bahanesiyle bu ülkeyi bombalamayı hedef haline getirmiş.
Bundandır ki, öteden beri askerî müdahaleye hevesli Batılı ülkelerin başında gelen Fransa’nın yanı sıra ecnebilerin Türkiye’yi de aralarına alıp askerî müdahalede istimal edeceğinin işâretleri veriliyor. Türkiye uluslararası müdahaleye çekilmek isteniyor.
Ancak en vahimi, Ankara’nın “terörle mücadele” ve “tampon/güvenli bölge” benzeri “gerekçeler”le Müslüman komşusu Suriye’ye askerî müdahale tuzağına düşürülmesi…
SONU BELİRSİZ GİRDAP!
Oysa, Suriye’nin en az yüzde 40’ını kontrol eden Şam yönetiminin devre dışı kalması ve ecnebilerin askerî müdahalesinin ülkedeki mezhebî/etnik ayrımlar üzerindeki iç savaşı daha da azdırıp yaygınlaştıracağı, Afganistan ve Irak’taki kargaşayla ve Suriye’de son dört yıldır olup bitenlerle ortada.
Dıştan müdahaleyle, “ecnebilerin parmak karıştırması”yla, kentlerin-köylerin bombalanmasıyla iç savaşların dinmediği, barış ve demokrasi gelmediği; aksine topyekûn bölgeyi kaosla felâkete duçar ettiği, “Arap baharı” manipülasyonuyla perişan edilen Libya, Yemen ve Mısır’daki çatışmalarla meydanda.
Gerçekten, iç savaş içindeki Suriye’ye askerî müdahale, Cumhurbaşkanı’nın ifâdesiyle, “Suriye’nin toprak bütünlüğünü korunmasını, terörden arındırılmasını ve çağdaş demokratik bir yönetime kavuşmasını” mı sağlar; yoksa daha da beter bir derin kargaşa ve kaosa mı sürükler?
Sahi, “ecnebilerin müdahalesi”yle şimdiye kadar hangi ülkede hangi netice alındı? İşgal ve istilâyla nereye “barış” ve “demokrasi” geldi?
Sonra Türkiye, ecnebilerin küresel egemenlik ve enerji çıkarları hesâbına, 911 kilometrelik sınırı bulunan, onlarca silâhlı örgütün kıyasıya çarpıştığı, yüzlerce yabancı istihbarat servisinin cirit attığı iç savaş kaosundaki sonu belirsiz Suriye bataklığına girse o girdaptan çıkabilecek mi?
Hulâsa, Bediüzzaman’ın beyânıyla, “ferah, ferec (kurtuluş), sürur ve futûhat, ecnebilerin kılıcıyla gelmiyor.” (Lem’alar, 155)