31 Mayıs 2010’daki Mavi Marmara saldırısının ardından seçim meydanlarında halka karşı her fırsatta İsrail’e yönelik “terörist devlet”, “zâlim devlet” ve “katil devlet” diyen ve 17 Temmuz 2014’te Başbakan olarak “Mavi Marmara iznini biz verdik!” açıklamasıyla İsrail askerlerinin on vatandaşımızın şehid ettiği insanî yardım gemisinin arkasında durduğunu söyleyen Cumhurbaşkanı şimdi tam tersini söylüyor.
29 Haziran 2016’da Saray’da verdiği iftar yemeğinde, “Türkiye’den böyle bir insani yardımı götürmek için günün Başbakanına mı sordunuz? Biz zaten yardımı yaptık, yapıyoruz. Bunları da yaparken, gövde gösterisi olsun diye mi yapıyoruz? Edebi adabı içinde yaptık yapıyoruz” sözleri ilginç “çarkı” açığa çıkardı.
“OPERASYONEL ANLAŞMA”NIN İŞÂRETLERİ
O denli ki, yedi yıl önce Davos’ta “Siz öldürmeyi çok iyi bilirsiniz; one minute!” diye çıkıştığı İsrail eski Cumhurbaşkanı Şimon Peres, Erdoğan’ın bu sözlerini takdirle karşıladığını bildiriyor. (Hürriyet, 4.7.16)
Zira daha evvel Mavi Marmara ile ilgili tedbirlerin gereğini hatırlatanları veya en ufak bir eleştiride bulunanları “İsrail uşağı” olmakla itham eden, “Görevde olduğum sürece İsrail’le normalleşme olmaz” sözünü veren Erdoğan, ani bir çıkışla “İsrail’e ihtiyacımız var” deyip İsrail’e büyük kazanımlar sunan, Türkiye’ye ve özellikle Filistinlilere kaybettiren “anlaşma”ya canhıraş sarılmak durumuna düşmüş…
Aslında daha önce İsrail’in “bölgeyi istikrara kavuşturmak” için “Türkiye ile ortak çıkarı olduğu”nu ileri süren İstanbul Başkonsolosu Shai Cohen’in, İsrail Gümrük ve Ticaret ile Ekonomi Bakanlığı’nın resmî verileriyle, İsrail’le ilişkilerin rekor üstüne rekor kırdığı, özellikle “one minute”den sonra Türkiye-İsrail ticaret hacminin kat kat arttığı tesbitlerinin, devlet ajansı AA’nın İsrail Sanayi, Ticaret ve Çalışma Bakanlığı ile Ankara’daki Ticaret Ataşeliği’nden derlediği bilgilerle teyid edilmesi, son “anlaşma”nın içyüzünü ifşa ediyor. (DHA, 25.11.16, Millî Gazete, 6-7, 2.15)
Vakıa şu ki, son “anlaşma”, 2009 Ekim’inde Türkiye delegasyonunun tavrıyla Viyana’da “Nükleer silâh sınırlandırılması”nı kabul etmeyen İsrail’e Uluslararası Atom Enerjisi Kurumu (UAEK) üyeliği kıyağı sunan, Mavi Marmara’dan sadece üç hafta önce Mayıs 2010’da İsrail’i Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü OECD’ye kabul eden Ankara, Mavi Marmara’dan sonra da GAP’tan KOP’a “ekonomik mutâbakat zabıtları”na Güneydoğu’da İsrail’in TÜSİAD’ı MAI ve TOBB’a bağlı TEPAV’la Nitelikli Sanayi Bölgesi kurulmasına yönelik işbirliği protokolü imzaladı.
NEDEN GAZZE DEĞİL DE AŞTOD?
Buna ek olarak, bu dönemde ilk kez İsrail Cumhurbaşkanını Ankara’ya dâvet ederek Meclis’te alkışlarla karşılayıp konuşturan AKP iktidarı, “Mavi Marmara dâvâsı baskını katliamına karışan komutan ve askerlerinin yargılanmaması teminatını verdi.
Dahası İsrailli askerler için kırmızı bülten ve yakalama kararı çıkaran savcı ve hâkimlerin tamamını kıyıma uğrattı. İsrail’e NATO merkezinde daimî bir ofis tahsisini onaylamakla ve İsrail’in NATO tatbikatlarına katılmasını onaylamakla, Türkiye’yi “İsrail’in güvenliği”ne ortak etti.
Her fırsatta ileri sürülen Gazze’ye yardım gemisi gönderilmesinin ise bir göz boyamadan ibâret olduğu su yüzüne çıktı. Zira Türkiye yıllardır zaten İsrail’in Aştod limanı üzerinden yardım gönderebiliyor. Gerçekten neden insanî yardım gemisi doğrudan Gazze Limanına değil de, İsrail’in Aştod Limanı üzerinden gönderiliyor? Neden İsrail’in denetimine râzı olunuyor?
Ve bütün bu sorular, İsrail’le son “anlaşma/işbirliği”nin mâhiyetini ifşa ediyor…