Hatırlanacağı üzere Ocak 2012’de 34 PKK’lının Habur’dan geçişlerinin sağlanması adına, tabiî hâkimlik ilkesi çiğnenerek başka illerden savcılar hâkimler taşınıp kurulan çadır mahkemesinde, militanlar yedi dakika süren yargılamalarla “pişmanlık yasası”ndan yararlandırılıp salıverildiler. 

“Çözüm süreci”nde bir dizi yanlışlık yapıldı. Devlet ve istihbarat yetkilileri İmralı’ya, HDP milletvekilleri Kandil’e gönderildi, aralarında arabuluculuk yapıldı. Nevruz mesajı Diyarbakır meydanında milyonlara okutuldu. 

Bununla kalınmadı; terör örgütü flâmalarıyla otobüslerin üzerine çıkıp şov yapan militanların şehir şehir dolaşıp propaganda yapmalarına izin verildi. 

Bu arada mülkî âmirlerin yüzlerce “operasyon izni talepleri”ne “Karışmayın!” tâlimatıyla bölge terör örgütünün alan hâkimiyetine terk edildi.

TUTUKLAMALAR HUKUKÎ DEĞİL

Bizzat Cumhurbaşkanı’nın “Dolmabahçe mutâbakatı”ndan sonra “Çözüm süreci bitmiştir” deyip “masayı devirmesi”yle “çözüm” sonlandırılıncaa “süreç”te tam bir belirsizlik girdabına düşüldü. Ve HDP’li vekillerin dokunulmazlıklarının kaldırılmasıyla kriz daha da derinleştirildi. 

Kısacası, terör saldırıları sürerken, Meclis’ten ve milletten habersiz kapalı kapılar arkasındaki “müzâkereler”den, dokunulmazlıkların kaldırılmasına varan ifrattan tefrite çelişkili çarpıklıklar, bugünkü kırılganlığı getirdi.

Bundandır ki, gelinen noktadaki milletvekili tutuklamalarının hukukîliği tartışılıyor.

Diğer yandan “dokunulmazlıkları” olmayan belediye başkanlarının daha evvel, şimdi vekiller için suçlama konusu yapılan söylemlerin daha şiddetlisini dile getirdikleri halde o zaman ilişilmemesi, ama şimdi peşpeşe tutuklama kararlarının gelmesi de.

Milletvekillerinin siyasî operasyonlarla apar topar içeri atılması, PKK’nın ekmeğine yağ sürüyor. 

Hülâsa, 90’lı yıllarda Meclis’te milletvekillerinin derdest edilmesine benzer, bir yerlerden direktif alırcasına sekiz ayrı ilde aynı anda gece yarısı milletvekillerinin kapılarının kırılarak gözaltına alınmaları, “çözüm”ün tasfiyesiyle bölge halkının önemli bir kısmındaki kopuşu derinleştiriyor.

Dahası, terörün durması ve sosyal barış için önemli bir fırsat olan “çözüm süreci”nin siyasete âlet edilmesiyle, ülkeye, demokrasiye, milletin birlik ve bütünlüğüne yazık ediliyor…