Toplantılarda, buluşmalarda ve son döneminde hastalığında bile İslâm dünyasının ve ülkenin meseleleriyle yakından alâkadar olur, milletin dertleriyle dertlenir, ızdırabıyla yanardı. Üstadı Bediüzzaman’dan aldığı dersle “âlem-i İslâmın dertleriyle müzdaripti.” Vatana ve millete vurulan “darbeleri, en evvel kalbinde hissederdi.”

Dostlarıyla, dâvâ arkadaşlarıyla - kardeşleriyle bir araya geldiğinde İslâm dünyasının mâruz kaldığı sıkıntıları konuşur, bilhassa “din nâmına siyaset”in/”siyasal İslâm” hareketlerinin, dini dünyevileştirmesiyle İslâm dünyasında ve Müslümanlarda meydana getirdiği tahribattan yakınır; İslâm’ın ve Müslümanların imajına verdiği zarardan şikâyet ederdi. Felâketin, Bediüzzaman’ın tesbitlerinin dinlenmemesinden türediğini esefle nazara verir, verdirirdi.

Afganistan’dan Irak’a, Libya’dan Suriye’ye menhus emperyal ecnebi projelerle İslâm coğrafyasının işgal ve istilâlarla manipüle edilerek birbirine kırdırılıp, dağıtılıp, darmadağın edildiğinden yakınırdı. Lem’alar’daki, “Biz ferec (kurtuluş) ve ferah ve sürur ve futûhat (zafer) isteriz, fakat kâfirlerin kılıncıyla değil! Kâfirlerin kılınçları başlarını yesin; kılınçlarından gelen fayda bize lâzım değil. Zaten o mütemerrid ecnebîlerdir ki, münâfıkları ehli imâna musallat ettiler ve zıdıkları yetiştirdiler” mânâsını zikrederdi. (155-6)

İslâm dünyasının duçar olduğu kargaşa, kaos ve iç savaş fitne ve felâketine, Bediüzzaman’ı, “Kadîr-i Külli Şey, bir dakikada, bulutlarla dolmuş cevv-i havayı süpürüp temizleyerek semânın berrak yüzünde ziyadar güneşi gösterdiği gibi, bu zulümatlı ve rahmetsiz bulutları da izâle etmesi” duâsını yapardı. Hep kara bulutlarının dağılmasını, rahmet bulutlarının tecellisinden ümidvârdı. Kurtuluşunun Bediüzzaman’ın temel Kur’ân’î târif ve tesbitlerinde olduğunu kaydeder…

İSTİKAMET TİMSALİ DEMOKRAT

Ciddî bir demokrattı. Mutlaka hâl-i âlemi sorar, ülkenin sürüklendiği kutuplaşma çıkmazından ancak yine Bediüzzaman’ın duâsına mazhar Demokratlarla olabileceği inancını takviye ederdi.

Bundandır ki “Demokrat Nur talebelerinden Cafer Sürücü” tavsifine çok sevinirdi. Ramazan’ın son günlerinde Nureddin Tokdemir Ağabey ve Ankara vakıflarından İbrahim İriboz’la evinde ziyaretimizde, yine Ankara’da hastanede ve ameliyatının ardından telefonla görüşmelerimizde ve en son bir hafta önce bizzat aradığında, hastalığından ziyade milletin, memleketin meselelerini sorardı.

Hastalığının en ağırlaştığı sıralarda bile hastalığını sordukça, “Bırak onu şimdi, ülke nereye gidiyor?” diye sorar; usûlca mevzuu ülkeye dair konulara taşır, “Demokratların derlenip toparlanması”nı mevzu edinir, Geleceğe bakan irfan ve ufukla vatanın ve milletin huzuru için “mutlaka bir şeyler yapılmalı” derdi.

Sadâkat ve istikâmet en başta gelen hasletlerindendi. Âdeta merhum Zübeyr Gündalp’ın, “Ya Rabbî Risale-u Nur talebelerini, âzami ihlâsa, âzâmî sadâkta, âzâmî takvaya, âzâmî fedâkârlığa, âzâmî dikkate, âzâmî iktisada, azâmi sebâta ve metânete muvaffak eyle!” duâsındaki sadâkat, dikkat, sebât ve metânete mazhardı.

İdâre-i maslahatçılığa, günübirlik menfaatler için hakikati ketmetmeye, eğip bükmeye şiddetle karşı idi. Hakkın hâtırını hep âli tutardı. Gerçeği, çekinmeden söylerdi. Tâviz vermeden “yanlışçılar”ı tatlı-sert bir üslûpla ikaz eder, sarsar; hem hakikati bildirir, hem muhatabını rencide etmeden, irtibatı – bağı koparmadan bir nevi düşündürürdü.

Herkesin “Cafer Abi”si idi. Vicdanlara hitap ettiğinden eleştirilerinden gocunulmaz, nasihatleri aks’ül amel yapmaz, en katı kapılmış “inhirafçıları” bile gemler, müessir olurdu. Onca yaşına rağmen bir delikanlı gibi heyecanlıydı. Hasta yatağında bile gayretli haliyle fikri mübahasede bulunurdu.

MEFKÛRESİ, DÂVÂSI, DUÂSI…

Fedakârdı, cömertti. Bahçesinde gelen misafirlerine mutlaka meyveleri toplattırır, dershanelere gönderirdi. En son Fidan’ın iftarında gönderdiği kirazlar iftar sofrasında cemaate ikram edilmişti.

Çârenin, Risalelerde beyân edilen temel içtimâî düsturlar istikametinde olduğunu vurgulardı. Bu adese ile demokrat misyon partilerinin menhus iç ve dış mihraklarca darbelerle, tuzaklarla devre dışı bırakılmasının, söz sahibi edilmeyişinin maksadına dikkat çekerdi.

Mefkûresi, dâvâsı, duâsı bu idi. Engin sahibiyet duygusuyla hizmetlere sahip çıkardı. Hastalığı münâsebetiyle gelemediği merhum Demirel’in tâziye ve mevlidlerine muhtereme kardeşini âdeta vekâleten gönderir, yeğeni ile selâm yollardı.

Cafer Abi, “gizli”, “gizlenen” bir kahramandı. Hasta yatağında bile hep Kur’ân’ını, Cevşenini, Risaleleri, neşriyatı başucunda bulundurur, kitap okurdu; hâdiseleri bu idrâk ve şuurla izlerdi. Yeni Asya’nın sâdık ve vefâkâr bir Yeni Asya okuyucusu ve tâkipçisiydi.

Cenâb-ı Erhamürrahimin, gani gani rahmet etsin. Üstadı ve mensubu olmakla iftihar ettiği Nur talebeleriyle birlikte Cennet’ül Firdevste mes’ud ve bahtiyar kılsın. Ve çabaladığı, gâye-i emeli olan istikamet ve sêbât üzerinde ittihadla vatanın ve milletin bâdirelerden hâkiki vârislerine emânet edildiği istikbâli, kabrinde büyük bir sürûrla seyretmeyi nasib eylesin…

Ruhuna binler Fâtihalar…