En son Alman yetkililerinin Türkiye’nin 680 Alman şirketini “terör” iddiasıyla kara listeye alması, iki ülke arasındaki gerginliklere yeniden tavan yaptırdı. Almanya Dışişleri Bakanı Gabriel’in “Bu tehditlerle Alman şirketlerinin Türkiye’deki yatırımlarının garantisinin kalmadığını” belirterek, Ankara’ya karşı hem Almanya olarak, hem de AB olarak bir takım yaptırımlara gideceklerini açıklaması ipleri iyice gerdi.

Türkiye de, ülkemizde yargının tarafsız ve bağımsız olduğunu ileri sürerek, krizi “Alman politikacılarının “Türk yargısını hiçe sayan ve diplomatik nezâketten uzak bir yaklaşım ve üslûbundan kaynaklandığını” açıkladı. Ardından Almanya’yı terör örgütlerinin faaliyetlerine seyirci kalmakla suçladı. 

Aslında Almanya Maliye Bakanı Schaeuble’nin, Bild gazetesinde yer alan, “Cumhurbaşkanı Erdoğan yüzyıllık ortaklığı tehlikeye atıyor; bu çok yazık, çünkü bizi birbirimize bağlayan gerçekten çok şey var; ancak bize şantaj yapılmasına izin veremeyiz” ifadesi, iki ülke arasındaki ilişkilerin geldiği noktayı göstermesi açısından önemli.

Krizin ağır maliyetine mukabil, Alman makamlarının açıklamalarını “talihsiz” ve “akıl tutulması” olarak niteleyerek kınayan Ankara’dan peşpeşe tavzihler yapıldı. 

Öncelikle Cumhurbaşkanı, “Ben, MİT’e, İçişleri Bakanıma sordum; hiçbir Alman şirketi ile ilgili bir soruşturma, araştırma yoktur, hepsi yalandır” derken, Alman mevkidaşıyla görüşen İçişleri Bakanı, Türkiye’deki soruşturmalar kapsamında Interpol üzerinden standart bilgi istendiğini, inceleme yapılan Alman firması olmadığını; meselenin iletişim probleminden kaynaklandığını ve talebin geri çekildiğini” duyurdu. Ardından hükûmet sözcüsü, krize sebep olan “Alman şirketleri listesi”nin “büyük bir iletişim hatası olduğunu ve düzeltildiğini” tekrarladı. (Milliyet, gazeteler, 24.7.17)

SİYASÎ HESÂPLARA KURBAN!

Vakıa şu ki, dış ticarette Türkiye’nin Almanya için 13. olmasına karşılık Almanya, dış ticarette Türkiye için birinci sırada; Türkiye’ye en fazla doğrudan yatırım yapan ülkelerin başında geliyor. Türkiye’de 6 bin 800 civarında Alman sermayeli yatırım şirketi var. Bütün gerilimlere rağmen geçen yıl Türkiye 14 milyar dolarla en çok ihracatı Almanya’ya yaptı. Keza turizmde geçen sezon Rusya krizinin ve terör patlamalarının etkisiyle yüzde 30’a kayba rağmen milyarlarca dolar gelir getiren yaklaşık dört milyon turistle en fazla turist yine Almanya’dan geliyor. (Diken, 21. 7.17)

Tesbit şu ki, “komşularla sıfır sorun”dan “sırf sorun”a, bölge ülkelerinin çoğuyla ilişkileri çıkmaza girip yalnızlığa itilen Türkiye’nin en büyük ekonomik ortağı Almanya’nın “resti görmesi”yle Ankara geri adım atma durumunda kaldı. 

Ve bu durum, Rusya uçağının düşürülmesiyle Türkiye’yi büyük sıkıntılara ve zararlara duçarında olduğu gibi, hâlen iki milyon vatandaşın yaşadığı AB’nin motor ülkesi Almanya ile restleşip çatışan “stratejik vizyon”dan yoksun politikaların akıbetsizliğini bir defa daha ele veriyor. 

Özetle, referandum sürecindekine benzer, bu kez Alman seçimleri öncesinde Ankara’dakilerle Berlin’dekilerin iç kamuoylarına oynayarak karşılıklı savurdukları agresif söylemlerle Türkiye ile Almanya’nın kadim ilişkileri bir defa daha basit, lâkin vahim siyasî rant hesâplar uğruna hebâ ediliyor.

 Yazık değil mi?